00:00:00 → 00:00:03 This Is Thai PBS podcast View the
00:00:03 → 00:00:04 world vi The
00:00:05 → 00:00:08 Voice สวัสดีครับผมวีรพงษ์ทวีศักดิ์
00:00:08 → 00:00:12 ดิฉันสุธิราพรปรีเปรมและนี่คือศัลกรรม
00:00:12 → 00:00:15 ความสุขรายการที่ฟังแล้วทำให้คุณมีความ
00:00:15 → 00:00:21 สุขมากขึ้นมีความทุกข์น้อยลงพี่วีคะครับ
00:00:21 → 00:00:24 ผมพี่อ้อยมีโปรเจคค่ะเฮ้ยจคอะไรครับพี่
00:00:24 → 00:00:27 ห้อยพี่ห้อยคิดว่าจะชวนพี่วีกับคุณผู้ฟัง
00:00:27 → 00:00:30 ทำอ่ะโปรเจคนี้น่าสนใเอ้ยทำอะไรครับอยาก
00:00:30 → 00:00:34 ทำอยากทำโปรเจคนี้หือน่าสนใจมากชื่อ
00:00:34 → 00:00:40 โปรเจคว่าไต่เต้าสู่ความล้ม
00:00:40 → 00:00:48 เหลวเออเออพี่อ้อยครับผมไม่ว่างถอนตัวคือ
00:00:48 → 00:00:51 พี่อ้อยเดี๋ยวนะคุณผู้ฟังครับพี่อ้อยเจะ
00:00:51 → 00:00:55 มาชวนเราไต่เต้าสู่ความล้มเหลวอืเดี๋ยวนะ
00:00:55 → 00:00:59 ทำไมอ่ะคะแล้วคุณผู้ฟังจะไปมั้ยดีผมผมไม่
00:00:59 → 00:01:03 ไปนะไม่ไปเหรอคะเออไม่ไปอ่ะไม่ไปแต่ว่า
00:01:03 → 00:01:08 ปัจจุบันเนี้ยมีคนทำสิ่งเนี้ยโปรเจคเนี้ย
00:01:08 → 00:01:11 มีมีคนร่วมโปรเจคแล้วเหรอฮะโอ้โหไปทุก
00:01:11 → 00:01:14 บริษัทอ่ะมีหมดหมดเลยเหรอจริงึเปล่าฮะใช่
00:01:14 → 00:01:17 ค่ะแล้วก็งานการต่างๆเนี่ยไม่อาจจะไม่ใช่
00:01:17 → 00:01:21 พนักงานประจำด้วยเออก็อยู่ในโปรเจคเนี้ย
00:01:21 → 00:01:25 ออเหรอกำลังทุกคนต่างมุ่งหน้าไต่เต้าไป
00:01:25 → 00:01:28 สู่ความล้มเหลวเหรอใช่ค่ะเฮ้ยมันมีอย่าง
00:01:28 → 00:01:31 งี้ด้วยเหรอครับคุณผู้ฟังใช่อ่าอันเนี้ย
00:01:31 → 00:01:34 ผมคิดว่าตอนนี้น่าสนใจแล้วล่ะว่ามันมัน
00:01:34 → 00:01:37 เป็นไปได้ยังไงมันเกิดอะไรขึ้นแล้วเจะไป
00:01:37 → 00:01:42 ไต่เต้าสู่ความล้มเหลวค่ะเพื่ออ่ามันเกิด
00:01:42 → 00:01:48 อะไรขึ้นครับจริงๆแล้วจะต้องมีอืคนที่
00:01:48 → 00:01:51 มุ่งหน้าไต่เต้าไปสู่ความสำเร็จสิอืจริงๆ
00:01:51 → 00:01:53 ควรจะเป็นอย่างงั้นใช่มั้ใช่่แล้วเราก็
00:01:53 → 00:01:58 พยายามทำทุกวิถีทางเลยว่าเราทำงานหนักเรา
00:01:58 → 00:02:03 เ่อพัฒนาตัวตัวเองเราไปเพิ่มพูนความรู้
00:02:03 → 00:02:07 เพื่อเราจะไต่เต้าขึ้นไปสู่ตำแหน่งหรือ
00:02:07 → 00:02:11 หน้าที่การงานหรืออะไรที่มันเพิ่มศักยภาพ
00:02:11 → 00:02:15 ของเราไปเรื่อยๆเรื่อยๆใช่จริงๆควรจะเป็น
00:02:15 → 00:02:18 อย่างงั้นใช่มันก็คือคนก็มองว่านั่นแหละ
00:02:18 → 00:02:21 คือความสำเร็จอือืแต่ว่าอุ๊ยพี่ห้อยมามัน
00:02:21 → 00:02:24 ทาให้ผมนึกถึงหนังสือเล่มนึงครับอ๋อค่ะ
00:02:24 → 00:02:27 มันเป็นหนังสือที่โหพอนึกถึงหนังสือเล่ม
00:02:27 → 00:02:30 นี้แล้วก็จะออกจะแบบว่าจะเศร้าๆนิดนึงนะ
00:02:30 → 00:02:33 อืเพราะมันเป็นหนังสือที่ผมซื้อมานานแล้ว
00:02:33 → 00:02:38 แล้วผมก็อ่านอ่านเสร็จแล้วแล้วผมไม่เข้า
00:02:38 → 00:02:42 ใจอ่ะอือือ่านแล้วไม่เข้าใจว่าเฮ้ยมัน
00:02:42 → 00:02:44 เค้าเขียนประมาณอย่างงี้เลยหนังสือเค้านั
00:02:44 → 00:02:47 เดี๋ยวนะคืออ่านแล้วไม่เข้าใจ 1 แล้วนะ
00:02:47 → 00:02:51 ค่ะแล้วผ่านไปหลายปีอ่ะพอเราไปเจอ
00:02:51 → 00:02:54 ประสบการณ์ในการทำงานเนี่ยเราถึงเข้าใจออ
00:02:54 → 00:02:56 แต่ข้อที่น่าเสียใจก็คือพอเราเข้าใจปึ๊บ
00:02:56 → 00:02:59 เราอยากจะกลับไปอ่านหนังสือเล่มนี้อีกรอบ
00:02:59 → 00:03:01 นึงค่ะเราคิดว่าน่าจะเข้าใจมากขึ้นค่ะ
00:03:01 → 00:03:05 ปรากฏว่าหาหนังสือไม่เจอออแล้วตอนนี้ยัง
00:03:05 → 00:03:08 หาอยู่นะหาไม่เจอแล้วชื่อหนังสือมันคร่าว
00:03:08 → 00:03:11 ๆเลยมันคล้ายๆใจความที่พี่อ้อยพูดนี้เลย
00:03:11 → 00:03:16 อืค่ะประมาณว่าชื่อหนังสือนะประมาณว่าเรา
00:03:16 → 00:03:20 ทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปสู่ความล้มเหลวอื
00:03:20 → 00:03:24 ซึ่งตอนที่ผมเห็นหนังสือผมก็เฮ้ยรู้สึก
00:03:24 → 00:03:27 มันขัดแย้งรู้สึกเหมือนกับอารมณ์เมื่อกี้
00:03:27 → 00:03:29 เลยว่าที่พี่อ้อยจะชวนไปทำอ่ะเฮ้ยๆไม่ๆๆ
00:03:29 → 00:03:32 ไปไม่ไปค่ะไม่มีใครเป็นอย่างนั้นนะแต่ว่า
00:03:32 → 00:03:35 พอเราอ่านหนังสือแล้วสิ่งหนึ่งที่ผมจำได้
00:03:35 → 00:03:38 นะพี่อ้อยอค่ะเค้าบอกว่าอย่างงี้ผมว่าพี่
00:03:38 → 00:03:40 อ้อยน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดีเพราะพี่อ้อย
00:03:40 → 00:03:43 อยู่ในวงการธุรกิจค่ะเค้าบอกว่าในวงการ
00:03:43 → 00:03:46 ธุรกิจมันเป็นอย่างงี้ใช่หรือไม่นะอือคือ
00:03:46 → 00:03:49 ยกตัวอย่างเช่นถ้ามีคนคนนึงเรียนจบปุ๊บ
00:03:49 → 00:03:52 แล้วก็ไปเป็นเซลล์แมนค่ะไปเป็นเซลล์ที่
00:03:52 → 00:03:57 ขายของค่ะแล้วขายเก่งมากเลยค่ะพอเซลล์คน
00:03:57 → 00:03:59 นึงที่ขายเก่งๆเนี่ยมันจะเป็นแบบนี้มั้ย
00:03:59 → 00:04:03 ครับพี่พี่อ้อยค่ะคือบริษัทก็จะเลื่อน
00:04:03 → 00:04:06 ตำแหน่งเขาคให้เขาคเป็นหัวหน้าฝ่ายขายอื
00:04:06 → 00:04:09 ใช่มั้ยฮะค่ะซึ่งในความเป็นจริงเนี่ย
00:04:09 → 00:04:11 หนังสือเล่มนี้ก็บอกว่าแท้ที่จริงแล้ว
00:04:11 → 00:04:14 เนี่ยคนที่เป็นเซลล์ขายของเก่งๆอือกับการ
00:04:15 → 00:04:18 ที่จะเป็นคนที่จะเป็นหัวหน้าฝ่ายขายเนี่ย
00:04:18 → 00:04:21 2 ตำแหน่งนี้มันใช้ทักษะคนละแบบคนละแบบ
00:04:21 → 00:04:24 เลยอาจจะขายของเก่งแต่เป็นหัวหน้าฝ่ายขาย
00:04:24 → 00:04:28 เนี่ยคุณจะต้องบริหารจัดการคนอือซึ่งเป็น
00:04:28 → 00:04:31 คนละทักใช่นะฮะแต่
00:04:31 → 00:04:35 ว่าไม่รู้่ะบริษัทก็เลื่อนคึ้นไปะอพอ
00:04:35 → 00:04:39 เลื่อนไปเสร็จปุ๊บเนี่ยปรากฏว่าเค้ายังคง
00:04:39 → 00:04:43 บริหารคนได้ลูกน้องในทีมได้ค่ะค่ะก็เลยทำ
00:04:43 → 00:04:46 ให้ยอดขายของทีมเนี่ยเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
00:04:46 → 00:04:49 อีกค่ะจนกระทั่งโดดเด่นมากเลยค่ะบริษัทจะ
00:04:49 → 00:04:52 ทำยังไงกับเาฮะโปรโมทโปรโมทขึ้น
00:04:52 → 00:04:56 เป็นตอนนี้ก็จะเป็นผู้จัดการฝ่ายขายละอื
00:04:56 → 00:05:01 เอ่อคุมทีมเซลล์ทั้งหมดเลยนะค่ะซึ่งการ
00:05:01 → 00:05:04 เป็นผู้จัดการฝ่ายขายเนี่ยอือไม่ได้ขาย
00:05:04 → 00:05:06 อย่างเดียวไม่ได้ขายอย่างเดียวละค่ะทักษะ
00:05:06 → 00:05:09 ก็ไม่เหมือนเดิมละออต้องการอีกทักษะนึง
00:05:09 → 00:05:12 เลยค่ะจะต้องมีวิสัยทัศน์จะต้องคาดการ์
00:05:12 → 00:05:15 ได้นู่นนี่นั่นเลยวางแผนได้บริหารลูกน้อง
00:05:15 → 00:05:19 ได้บริหารเป้าหมายได้เนี่ยแต่ว่าถ้าเกิด
00:05:19 → 00:05:23 ว่าเค้าอ่ะยังคงสกิลเดิมยัง
00:05:23 → 00:05:28 คงทำผลงานได้ดีอืทำให้ยอดขายโดยรวมนี่โหย
00:05:28 → 00:05:32 เติบโตอีกอ่าษัจะทำยังไงต่อไปให้ขึ้นไป
00:05:32 → 00:05:34 อีกขึ้นไปอีกค่ะจากผู้จัดการฝ่ายขายก็
00:05:34 → 00:05:38 กลายเป็นผู้จัดการเอ่อทั่วไปแล้วทั่วไปละ
00:05:38 → 00:05:43 ออโอซึ่งอันนี้ทักษะอีกเรื่องนึงเลยนะฮะ
00:05:43 → 00:05:46 ผู้จัดการทั่วไปเนี่ยค่ะที่ผมถามมา 3-4
00:05:46 → 00:05:49 สเต็ปเนี่ยพี่อ้อยจากเซลล์ที่เก่งก็
00:05:49 → 00:05:53 สำเร็จก็เลยเขยิบขึ้นเป็นหัวหน้าฝ่ายขาย
00:05:53 → 00:05:56 ค่ะแล้วก็ไปเป็นผู้จัดการฝ่ายขายค่ะแล้ว
00:05:56 → 00:06:00 ก็มาเป็นผู้จัดการทั่วไปค่ะบริษัทจะหยุด
00:06:00 → 00:06:05 โปรโมทเาต่อเมื่อหยุดโปรโมทเาต่อเมื่อลา
00:06:05 → 00:06:12 ออกทำไม่ได้ตายหรือหรืออะไรพอเลื่อนเ้ามา
00:06:12 → 00:06:14 เป็นผู้จัดการทั่วไปเนี่ยเค้าเป็นผู้จัด
00:06:14 → 00:06:19 การฝากทั่วไปที่ล้มเหลวอ่าเพราะเคไม่มี
00:06:19 → 00:06:23 ทักษะเขยิบไปต่อไม่ได้แล้วอืแล้วเล้มเหลว
00:06:23 → 00:06:26 ถึงประสบการณ์ตัวเองเลยเกือบล้มเหลวเนี่ย
00:06:26 → 00:06:28 เหมือนเส้นทางนี้เลยใช่ใช่มั้ยฮะที่พี่
00:06:28 → 00:06:31 หวีพูดเนี่ยอืค่ะนี่ไงพอเรามาถึงตรงนี้
00:06:31 → 00:06:34 ปุ๊บไปต่อไม่ได้ปุ๊บเราล้มเหลวล้มเหลว
00:06:34 → 00:06:36 ปุ๊บบริษัทเคไม่โปรโมทต่อแน่นอนอืแล้วไม่
00:06:36 → 00:06:40 โปรโมทต่อแล้วเจะทำยังไงเออไม่โปรโมทต่อ
00:06:40 → 00:06:44 เขาก็จะประเมินเอ่อเค้าเรียกว่า
00:06:44 → 00:06:47 ประสิทธิภาพประสิทธิผลในการทำงานแล้วถ้า
00:06:47 → 00:06:51 คุณทำให้เขาไม่ได้อือเขาก็จะไม่มีโบนัส
00:06:51 → 00:06:54 ไม่ขึ้นเงินเดือนทั้งหลายเลคืนแล้วก็ถ้า
00:06:54 → 00:06:58 ทำผลงานแย่เลยอย่างเงี้ยก็อาจจะหนักกว่า
00:06:58 → 00:06:59 นั้นอ
00:06:59 → 00:07:02 ถ้าเกิดเขาไม่ไล่ออกนะเขาก็จะบีบให้คุณ
00:07:02 → 00:07:06 ออกใช่ผมเคยเจอของจริงเลยแบบนี้เลยอืค่ะ
00:07:06 → 00:07:09 ผู้จการฝ่ายขายนี่ขายเก่งมากเลยอือเาดัน
00:07:09 → 00:07:12 ขึ้นมาเป็นหัวหน้าทีมฝ่ายขายอือปรากฏว่า
00:07:12 → 00:07:15 แค่นี้ก็ไม่ไปต่อไม่ได้แล้วครับเพราะว่า
00:07:15 → 00:07:18 คุมลูกน้องไม่ได้เละอือย่างงี้เลยแล้วค่ะ
00:07:19 → 00:07:21 ผู้บริหารก็มาปรึกษาผมทำยังไงดีอย่าง
00:07:21 → 00:07:24 เงี้ยเราก็ต้องค่อยๆเคลียร์ไปเแต่ว่า
00:07:24 → 00:07:28 อันเนี้ยมันเป็นข้อยืนยันว่าคนทุกคนเนี่ย
00:07:28 → 00:07:32 กำลังมุ่งหน้าไปสู่ความล้มเหลวความล้ม
00:07:32 → 00:07:35 เหลวเนี่ยก็คืออย่างงี้แหละเพราะว่าเราจะ
00:07:35 → 00:07:37 ใช่ขยับขึ้นไปเรื่อยๆเรื่อยๆๆๆแล้วเราจะ
00:07:37 → 00:07:42 ไปสุดที่ความล้มเหลวเราเรียกมันว่าการ
00:07:42 → 00:07:45 เติบโตเออแต่ว่าเราเติบโตไปสู่ความล้ม
00:07:45 → 00:07:49 เหลวไปสู่ความล้มเหลวโดยที่ว่าจริงๆแล้ว
00:07:49 → 00:07:52 ทุกคนไม่รู้เท่าทันเออคือผู้บริหารก็หวัง
00:07:52 → 00:07:56 ดีว่าคนเนี้ยเก่งมีผลงานโปรโมทให้ขึ้น
00:07:56 → 00:07:59 เงือนเดือนจะดีขึ้นอ่าถือว่าก้าวหน้ามา
00:07:59 → 00:08:02 ขึ้นแต่ว่าจุดจบอยู่ที่ความล้มเลวเหมือน
00:08:02 → 00:08:05 กับตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆค่ะแต่ว่า
00:08:05 → 00:08:08 อันเนี้ยคือหนทางไปสู่ความล้มเหลวนะใช่
00:08:08 → 00:08:12 เพราะว่าเราจะล้มเหลวถ้าเราไปถึงจุดๆนึง
00:08:12 → 00:08:15 ที่เราไปต่อไม่ได้แล้วเราประสิทธิภาพไม่
00:08:15 → 00:08:17 ดีเท่าเดิมได้ผลงานไม่ดีเท่าเดิมปึ๊บเขา
00:08:17 → 00:08:20 จะหยุดออแล้วเขาก็จะกำจัดเราทิ้งเลยอัน
00:08:20 → 00:08:24 นี้คือล้มเล็วเลยแต่ว่าที่ผมบอกว่าผมนึก
00:08:24 → 00:08:26 ถึงหนังสือเล่มนี้เนี่ยอือแล้วผมอ่านแล้ว
00:08:26 → 00:08:29 ผมไม่เข้าใจเนี่ยอือเพราะว่าพออ่านมาถึง
00:08:29 → 00:08:31 จุดนี้ผมก็บอกตัวเองว่า
00:08:31 → 00:08:35 อ้าวแล้วอย่างงี้แล้วหนังสือเล่มนี้มันจะ
00:08:35 → 00:08:38 อ่านไปเพื่ออะไรเนี่ยอมันเหมือนมันชีวิต
00:08:38 → 00:08:42 มันเศร้า่ะค่ะงั้นก็ไม่ต้องเติบโตไงเออ
00:08:42 → 00:08:45 ใช่ป่ะเออก็ทำมันไปเช้าชามเย็นชามนี่แหละ
00:08:45 → 00:08:48 เออดูเหมือนเป็นอย่างงั้นแต่ว่าค่ะหลัง
00:08:48 → 00:08:51 จากที่ผมทำงานผ่านมา 20 ปีผมเพิ่งจะเข้า
00:08:51 → 00:08:55 ใจพี่อ้อยว่าอืออ๋อหนังสือเล่มนี้เนี่ย
00:08:55 → 00:09:00 เค้าชี้ให้เห็นถึงกกระบวนการหรือว่า
00:09:00 → 00:09:05 วัฏจักรที่มันจะเป็นแบบนี้ค่ะและเราจะได้
00:09:05 → 00:09:09 ประโยชน์ต่อเมื่อข้อที่ 1 นะพี่อ้อยค่ะ
00:09:09 → 00:09:11 เวลาที่เราขึ้นไปถึงในตำแหน่งที่เขาดัน
00:09:11 → 00:09:15 ขึ้นไปแล้วเนี่ยค่ะถ้าไปถึงจุดนั้นที่เรา
00:09:15 → 00:09:18 ล้มเหลวเนี่ยนะค่ะเราจะได้ประโยชน์ 2 ข้อ
00:09:18 → 00:09:25 ฮะอืข้อที่ 1 ก็คืออือถ้าเรารู้ตัวอืมค่ะ
00:09:25 → 00:09:30 รู้ตัวว่าอะไรคะรู้ตัวว่าตอนนี้เรา
00:09:30 → 00:09:32 ศักยภาพไม่พอแล้ว
00:09:32 → 00:09:37 อ้าเราขาดอะไรอยู่ว่าดในตำแหน่งนั้นอข้อ
00:09:37 → 00:09:42 ที่ 1 นะถ้าเรารู้ตัวและข้อที่ 2 รู้ตัว
00:09:42 → 00:09:44 แล้วนะยอมรับมัน
00:09:44 → 00:09:47 โอ้โหนึกถึงเรื่องตัวเองเลยค่ะเ้าจริง
00:09:47 → 00:09:50 เป่าฮะจริงค่ะเกิดอะไรขึ้นครับพี่อ้อยคือ
00:09:50 → 00:09:53 จริงๆพี่อ้อยเคยพูดขำๆเนาะอือว่าตัวเอง
00:09:53 → 00:09:57 เนี่ยเอ่อย้ายมาทุกแผนกอืเพราะว่าเป็นคน
00:09:57 → 00:10:00 ไม่เคยละออกแล้วก็เอ่อยกเว้นด้าน
00:10:00 → 00:10:04 Marketing ด้าน Front ฮะไม่เคยทำนอกนั้น
00:10:04 → 00:10:08 นะหลังบ้านสารพัดหน่วยงานเนี่ยทำมาแทบจะ
00:10:08 → 00:10:11 หมดละอืแล้วก็แต่ละครั้งที่ตัวเองย้าย
00:10:11 → 00:10:15 หน่วยงานไม่ได้ขอย้ายอือแต่อันนี้เลยผู้
00:10:15 → 00:10:19 บริหารเห็นศักยภาพอืแต่ครั้งที่ร้ายแรง
00:10:19 → 00:10:21 ที่หนักหนาที่สุดของตัวเองเนี่ยอคือมัน
00:10:21 → 00:10:24 เหมือนเปลี่ยนวิชาชีพเมื่อก่อนเราเป็น
00:10:24 → 00:10:29 เอ่อคนทำงานที่ทำในจิ๊กซอเค้าเรียกว่า
00:10:29 → 00:10:32 เฉพาะฟังชันของตัวเองถ้าเป็นหน่วยงาน a
00:10:32 → 00:10:37 เราก็มีฟังชัน a b ก็ฟังชัน B เออแต่วัน
00:10:37 → 00:10:42 นึงเอ่อเจ้านายบอกว่าคุณอ้อยคุณเป็นซ User
00:10:42 → 00:10:46 อืคุณจะบอกว่าวงเล็บว่าริอ่านเขียนคู่มือ
00:10:46 → 00:10:49 ในการที่เราลกับทางทาง Front ทาง
00:10:50 → 00:10:53 Marketing แล้วอุ๊ยพูดกี่ทั้งกี่หนก็พูด
00:10:53 → 00:10:56 จนเบื่ออือก็เลยเขียนคู่มือบอกว่าเนี่ย
00:10:56 → 00:10:59 คุณทำแบบนี้ปรากฏเจ้านายเห็นบอกว่าเฮ้ย
00:10:59 → 00:11:02 คุณเป็น Super User ว่ะคุณไปอยู่หน่วย
00:11:02 → 00:11:05 งานนี้แล้วกันเค้าเรียกว่าพัฒนาระบบเออ๋อ
00:11:05 → 00:11:08 เออมันจะเป็นคนกลางระหว่างไทีกับตัว User
00:11:08 → 00:11:12 เออตรงเนี้ยมันเปลี่ยนชีวิตเพราะว่าเมื่อ
00:11:12 → 00:11:15 ก่อนเราทำเป็นชิ้นกิ๊กซอชิ้นๆแต่พัฒนา
00:11:15 → 00:11:19 ระบบหมายความว่าโปรเจค 1 โปรเจคมันไป
00:11:19 → 00:11:21 เกี่ยวข้องกับหน่วยงาน 5 หน่วยงาน 10
00:11:21 → 00:11:24 หน่วยงานคุณต้องมองภาพตรงนั้นออกแล้วคุณ
00:11:24 → 00:11:29 ต้องมองภาพโปรเจคออกตายสิคะออืทำไม่เป็น
00:11:29 → 00:11:32 ไม่เข้าใจไม่เข้าใจคำว่าโปรเจคอะไรเลยเออ
00:11:32 → 00:11:36 ๆเออแล้วก็เจอหัวหน้าที่ไม่สอนอืไม่สอน
00:11:36 → 00:11:40 เลยถามพอเข้าไปถามปรึกษาโอ้โหโดนตำหนิโดน
00:11:41 → 00:11:44 อยกแม่น้ำทั้ง 5 อะไรก็ไม่รู้มาทำไม่ได้
00:11:44 → 00:11:50 อือปรากฏว่าหัวหน้านั่งประชุมกับเราไปว่า
00:11:50 → 00:11:54 เรากับคนข้างๆให้เราได้ยินออโอ้โหเรารู้
00:11:54 → 00:11:58 สึกหมดอนาคตมากเรากำลังเนี่ยล้มเหลวสุดๆ
00:11:58 → 00:12:00 เลยทั้งๆที่เราถูกโปรโมทมาเป็นผู้ช่วยผู้
00:12:00 → 00:12:02 จัดการอื
00:12:02 → 00:12:06 อืแต่ว่าแล้วก็โอ้โหแทบจะแตกหักนะคะตอน
00:12:06 → 00:12:10 นั้นน่ะอโอหทะเลาะกันมากเลยแต่เจ้าเอ่อ
00:12:10 → 00:12:13 เจ้านายสูงขึ้นไปบอกว่าคุยกันคุยกันอือๆ
00:12:13 → 00:12:17 ตอนแรกไม่คุยจะลาออกอย่างเดียวสุดท้ายยอม
00:12:17 → 00:12:20 คุยค่ะคือแกขอร้องอ่ะคุยอ่ะคุยก็ได้เข้า
00:12:20 → 00:12:24 ห้องอหู 2 2 คนนะะกับตัวผู้จัดการเราเรา
00:12:24 → 00:12:27 ผู้ช่วยผู้จัดการโอ๊ยเหมือนกันยื่นหมัด
00:12:27 → 00:12:29 กันตุ๊บตัตุ๊บๆเลยนะค
00:12:29 → 00:12:34 เอสุดท้ายจบลงตงไหนรู้มคะเออจบตรงบอกว่า
00:12:34 → 00:12:37 เราไม่เคยมีประสบการณ์นี้แต่เราจะเต็มที่
00:12:37 → 00:12:40 กับการที่จะเรียนรู้เวลาเราเข้าไปปรึกษา
00:12:40 → 00:12:44 คุณเอ่อแนะนำเท่าที่จะทำได้และเราก็จะ
00:12:44 → 00:12:47 พยายามไปขวนขวายในการที่จะปรับตัวสู่เป็น
00:12:47 → 00:12:52 มนุษย์โปรเจคอือ่ายอมรับกันได้มอืคำว่า
00:12:52 → 00:12:56 ยอมรับเนี่ยสุดท้ายเยอมรับเราเรายอมรับ
00:12:56 → 00:13:00 เขาแล้วเราก็ปรับตัวค่ะออ่าสุดท้ายตอน
00:13:00 → 00:13:04 เนี้ยเราก็ทำอาชีพนี้มาแล้วก็ทำได้เป็น
00:13:04 → 00:13:08 ที่ยอมรับแล้วก็เค้ากับเราก็กลายเป็น
00:13:08 → 00:13:13 เพื่อนซีกันอืไปเลยโอ้โหค่ะอันเนี้ยก็คือ
00:13:13 → 00:13:18 มองว่ารู้ตัวว่าเราขาดอะไรพี่อ้อยก็เลยไป
00:13:18 → 00:13:21 เติมอและคำว่ายอมรับก็คือฉันต้องยอมรับ
00:13:21 → 00:13:24 ก่อนว่าฉันขาดอืแต่อันเนี้ยขอเขาด้วยว่าเ
00:13:25 → 00:13:29 ยอมรับเราขาดๆนี้ด้วยมแล้วเราก็จะพัฒนาอื
00:13:29 → 00:13:33 แล้วมันมีทางออกโหคุณผู้ฟังครับผมเริ่ม
00:13:33 → 00:13:34 เรื่องนี้ด้วยการบอกว่าผมไปอ่านหนังสือ
00:13:34 → 00:13:38 เล่มนึงนะแต่ว่าพี่อ้อยแบ่งปันเนี่ยกลาย
00:13:38 → 00:13:42 เป็นว่าพี่อ้อยแบ่งปันจากคล้ายๆหนังสือ
00:13:42 → 00:13:44 เล่มนั้นแต่ว่ามาจากชีวิตของจริงใช่ที่
00:13:45 → 00:13:48 เจอจริงๆใช่ค่ะแล้วมันกลายเป็นว่ามันมา
00:13:48 → 00:13:51 บรรจบกันที่จุดเดียวเลยก็คือว่าพอเรามา
00:13:51 → 00:13:54 ยืนตรงนั้นเนี่ยพี่อ้อยอืออย่างที่ผมบอก
00:13:54 → 00:13:58 ว่าเราจะได้ไปต่ออื 2 ข้อเลยค่ะต้องรู้
00:13:59 → 00:14:03 ตัวค่ะแล้วก็ต้องยอมรับค่ะแล้วพี่อ้อยมา
00:14:03 → 00:14:07 ครบสูตรนี้เลยใช่ค่ะคือตอนแรกเนี่ยพอเรา
00:14:07 → 00:14:10 โดนเ้าตำหนินี่เราโหรับไม่ได้เลยนะโหยน้ำ
00:14:10 → 00:14:14 ตาร่วงตรงนั้นเลยใช่มเออค่ะแต่ว่าพอมาคิด
00:14:14 → 00:14:17 ดูดีๆอ้าวเราเป็นอย่างงั้นจริงๆนี่หว่า
00:14:17 → 00:14:20 เงี้อือพอเรารู้ตัวปุ๊บแล้วเรายอมรับค่ะ
00:14:20 → 00:14:23 แล้วพอได้คุยกันปึ๊บเกิดการยอมรับทุกส่วน
00:14:23 → 00:14:27 เนี่ยค่ะจากจุดนั้นเนี่ยเราจะได้ไปต่อ
00:14:27 → 00:14:30 แล้วแบบไม่รู้จบเลยพี่ใช่ค่ะแล้วเรื่อง
00:14:30 → 00:14:33 นี้นี่นะผมมีความรู้สึกว่าทำให้ผมมองไปใน
00:14:33 → 00:14:36 ในภาคธุรกิจที่ผมเห็นตอนเนี้ยค่ะเวลาที่
00:14:36 → 00:14:38 เรามีโอกาสไปบรรยายหรือไปพบปะผู้คนเนี่ย
00:14:38 → 00:14:40 นะค่ะเราพบ
00:14:40 → 00:14:45 ว่าคนจำนวนมากเนี่ยเหมือนกับว่าอ่าน
00:14:45 → 00:14:49 หนังสือเนี่ยแล้วก็ไปจบตรงที่ตรงที่ผมจบ
00:14:49 → 00:14:52 เมื่อหลายปีก่อนค่ะคืออ่านแล้วก็ไม่รู้จะ
00:14:52 → 00:14:53 รู้ไปทำไม
00:14:53 → 00:14:58 อ่าเพราะเค้าบอกว่าถ้าเรามาถึงจุดที่เรา
00:14:58 → 00:15:00 ไร้สมรรถภาพซึ่งเป็นเรื่องปกตินะครับที่
00:15:00 → 00:15:03 เวลาจะถูกดันขึ้นไปเรื่อยๆเนี่ยเราจะต้อง
00:15:03 → 00:15:06 ต้องถึงจุดนั้นต้องถึงจุดนั้นแน่นอนค่ะ
00:15:06 → 00:15:08 เพียงแต่ว่าคนทั่วไปเนี่ยที่ผมเห็นนะครับ
00:15:08 → 00:15:11 พอถึงจุดนั้นแล้วข้อที่ 1 นะครับค่ะไม่
00:15:11 → 00:15:16 รู้ตัวเองใช่เพราะว่ายังหยิ่งทนงกับว่า
00:15:16 → 00:15:20 ฉันมาถึงวันนี้ได้เพราะอะไรใช่เไม่ใช่
00:15:20 → 00:15:22 เพราะเก่งเพราวันนี้ฉันก็ทำดีที่สุดแล้ว
00:15:22 → 00:15:25 นี่เออนะข้อที่ 1 คือไม่รู้ตัวเองนะแล้ว
00:15:25 → 00:15:28 อันตรายสุดก็คือคนที่ไม่รู้ตัวเองนะพี่
00:15:28 → 00:15:32 อ้อยถ้ามีคนรอบข้างเห็นแล้วมาเตือนนะไม่
00:15:32 → 00:15:34 ฟังไม่เชื่อด้วยแล้วไม่ฟังแล้วยังไปโกรธ
00:15:34 → 00:15:38 เ้าอีกด้วยอใช่ๆๆประมาณว่าก็ประมาณว่าคุณ
00:15:38 → 00:15:41 เป็นใครหรออืแล้วรู้มั้ยว่าฉันมาถึงวัน
00:15:41 → 00:15:45 นี้ได้เพราะอะไรเงี้ยอค่ะคือไม่รู้ตัว
00:15:45 → 00:15:49 แล้วมีคนเตือนแล้วไม่ฟังนะค่ะแล้วก็มา
00:15:49 → 00:15:52 เป็นข้อที่ 2 ก็คือไม่ยอมรับอืพอไม่ยอม
00:15:52 → 00:15:56 รับนี่ก็คือว่าจบเร็วเลยอืจบหังเร็วมาก
00:15:56 → 00:15:59 เลยค่ะแต่ว่าผมพบว่ามีผมเคยเจอผู้บริหาร
00:15:59 → 00:16:01 หลายคนนะครับพี่อ้อยที่อ
00:16:01 → 00:16:07 ครู้ตัวค่ะแล้วก็ยอมรับค่ะพอเค้ารู้ตัวเ
00:16:07 → 00:16:10 ยอมรับแบบที่พี่อ้อยบอกเนี่ยก็คือว่ามัน
00:16:10 → 00:16:15 ทำให้เรารู้ว่าเรายังขาดอะไรอืค่ะเราก็ไป
00:16:15 → 00:16:17 ได้ต่ออีก 2 วิธีครับพี่อ้อยค่ะวิธีที่
00:16:17 → 00:16:21 พี่อ้อยพูดไปแล้วก็คือเราก็รู้ว่ายังขาด
00:16:21 → 00:16:23 อะไรใช่มั้ยเราก็ไปหาความรู้เรื่องนั้นมา
00:16:23 → 00:16:26 ค่ะกับอีกวิธีนึงก็คือถ้าเราเป็นผู้
00:16:26 → 00:16:29 บริหารนะครับค่ะถ้าเรารู้ว่าเราขาดอะไรนะ
00:16:29 → 00:16:33 ค่ะเรื่องนั้นเนี่ยเราสามารถหาคนที่มี
00:16:33 → 00:16:37 ความรู้เรื่องนั้นน่ะมาเป็นมือรองเราอือื
00:16:37 → 00:16:39 มาเป็นผู้ช่วยเรามาเป็นคนทำสิ่งนั้นให้
00:16:39 → 00:16:44 เราค่ะแล้วเราก็จะได้ไปต่ออืมันมีผมเคย
00:16:44 → 00:16:46 อ่านหนังสือเล่มนึงนะพี่อ้อยนานแล้วก็คือ
00:16:47 → 00:16:51 เพูดถึงนักธุรกิจคนนึงที่เป็นนัก
00:16:51 → 00:16:55 ธุรกิจอยู่ในวงการเหล็กเฮะอืของอเมริกานะ
00:16:55 → 00:16:59 ครับค่ะแล้วก็ค่าตัวเค้าแพงมากเลยพี่อ้อย
00:16:59 → 00:17:02 ออค่ะเงินเดือนเค้าแบบเป็นล้านเหรียญนะฮะ
00:17:02 → 00:17:07 อืแต่ว่าเค้าเป็นเบอร์ 1 ของธุรกิจวงการ
00:17:07 → 00:17:10 เหล็กโดยที่เา้าไม่รู้เรื่องเหล็กเลยฮะอื
00:17:10 → 00:17:13 เค้าไม่รู้เรื่องเหล็กเลยค่ะแต่ว่าเค้ามี
00:17:14 → 00:17:16 ความรู้เรื่องเดียวที่เขาแบบเชี่ยวชาญมาก
00:17:16 → 00:17:18 แล้วก็โดดเด่นมากจนกระทั่งเขาถูกจ้างให้
00:17:18 → 00:17:21 มาเป็นเบอร์ 1 ของธุรกิจเหล็กค่ะด้วยเงิน
00:17:21 → 00:17:24 เดือนสูงขนาดนั้นนะอือเค้ารู้และเคเชี่ยว
00:17:24 → 00:17:27 ชาญเรื่องคนนะ
00:17:27 → 00:17:34 อือืเขารู้วิธีในการบริหารคนพี่วีคะนึก
00:17:34 → 00:17:38 ถึงคำนึงขึ้นมาเออเ้าบอกว่างานงานจะเสีย
00:17:38 → 00:17:42 ธุรกิจจะเจ๊งถ้ายืมจมูกคนอื่นหายใจ
00:17:42 → 00:17:45 อันเนี้ยเข้าข่ายมั้ยคะ
00:17:45 → 00:17:49 ก็การยืมจมูกคนอื่นหายใจกับแปลว่าทำทำไม่
00:17:49 → 00:17:53 เป็นเลยบริหารคนก็ไม่เป็นการยืมจมูกคน
00:17:53 → 00:17:57 อื่นหายใจกับการบริหารคนผมว่ามันต่างกัน
00:17:57 → 00:18:02 อ๋อการยิ้มจมูกหายใจก็คือว่าเราเราไม่มี
00:18:02 → 00:18:06 ท่อหายใจของเราเลยอ่ะอ๋อค่ะแต่การที่เรา
00:18:06 → 00:18:10 แบบถ้าเราหายใจไม่ไม่คล่องใช่มั้ยอืการ
00:18:10 → 00:18:14 ยืมจมูกหายคนอื่นหายใจกับการมีเครื่อง
00:18:14 → 00:18:17 ช่วยหายใจที่เราควบคุมได้บริหารจัดการได้
00:18:17 → 00:18:21 มันมันต่างกันนิดเดียวเขใค่ะแต่การบริหาร
00:18:21 → 00:18:24 คนเนี่ยคือถ้าเกิดเขาเป็นผู้บริหารระดับ
00:18:24 → 00:18:28 สูงอ่ะพี่อ้อยค่ะเค้าบริหารจัดการคนค่ะ
00:18:28 → 00:18:33 เอออือแล้วเขาก็รู้ว่าจะใช้ใครอทำอะไรที่
00:18:33 → 00:18:36 เหมาะสมอ่าค่ะพู the man to the right
00:18:36 → 00:18:40 Job ใช่อ๋อแต่ว่าเคไม่ได้มีความรื้อเรื่
00:18:40 → 00:18:42 เรื่องธุรกิจเหล็กแต่ว่าเา้าจะต้องมี
00:18:42 → 00:18:47 วิสัยทัศน์จ้างคนที่เก่งเรื่องเหล็กมาทำ
00:18:47 → 00:18:51 งานนั้นใช่แต่ว่าวังตำแหน่งของเขาคให้ถูก
00:18:51 → 00:18:55 ใช่หน้าที่ใช่เหมือนกับผมพอมันพูดอย่าง
00:18:55 → 00:18:57 งี้ปุ๊บมันก็เลยนึกถึงผมผมชอบประดิษฐ์
00:18:57 → 00:19:00 เครื่องดนตรีพี่อค่ะแต่เครื่องดนตรีผม
00:19:00 → 00:19:05 เนี่ยผมบางทีมันจะต้องใช้คนที่มีความรู้
00:19:05 → 00:19:09 เรื่องการกลึงอ่ะอืเรื่องเครื่องจักรกล
00:19:09 → 00:19:11 น่ะค่ะเรื่องเครื่องจักกลผมไม่รู้เรื่อง
00:19:11 → 00:19:15 เลยนะค่ะแต่ว่าผมรู้ว่าผมจะไปหาใครออค่ะ
00:19:15 → 00:19:19 อย่างเงี้ยค่ะแล้วเขาก็จะทำให้เราได้ใน
00:19:19 → 00:19:22 สิ่งที่เราต้องการค่ะค่ะอ๋อเข้าใจค่ะแต่
00:19:22 → 00:19:24 เราต้องมีวิสัยทัศน์ในการบอกเได้ว่าเรา
00:19:24 → 00:19:29 ต้องการอะไรถ้าเราไปหาคนที่ไม่ถูกต้อง
00:19:29 → 00:19:33 เครื่องดนตรีเราอาจจะไม่สำเร็จใช่ค่ะเค้า
00:19:33 → 00:19:35 เคหรือหรืออาจจะสำเร็จก็ได้นะแต่ว่ามันจะ
00:19:35 → 00:19:39 พิลึกกึือกว่านั้นอย่างอย่างเช่นผมเป็น
00:19:39 → 00:19:42 หน้าแตกกลางเวทีใช่ๆผมเคยเห็นคนที่พยายาม
00:19:42 → 00:19:44 ประดิษฐ์เครื่องดนตรีแบบที่ผมทำนะครับค่ะ
00:19:45 → 00:19:50 แต่ว่าไปใช้วิธีคือใช้คนทำ
00:19:50 → 00:19:56 งานที่มีทักษะในการทำของอือแต่ไม่มีวิธี
00:19:56 → 00:20:00 คิดในการประดิษฐเครื่องดนตรีอืมันก็เลย
00:20:00 → 00:20:02 กลายเป็นแบบว่ายกตัวอย่างง่ายๆนะของผม
00:20:03 → 00:20:05 เนี่ยเครื่องดนตรีพิแก้วเนี่ยพี่อ้อยค่ะ
00:20:05 → 00:20:09 เราก็มันมีโน้ตโดเรมีฟาเราก็วางไปอย่าง
00:20:09 → 00:20:12 เงี้ยค่ะแต่เวลาที่เราเล่นแล้วมันไม่ถนัด
00:20:12 → 00:20:16 อือเอ่อมือมันไปพันกันอืวิธีของผมก็คือผม
00:20:16 → 00:20:20 จะซ้อมใหม่ด้วยกันเปลี่ยนมืออืฝึกเปลี่ยน
00:20:21 → 00:20:25 มือค่ะแต่เขาบอกว่าหึเค้าเคยมีคนนึงเ้า
00:20:25 → 00:20:28 เป็นลูกศิษย์ผมนี่แหละแต่เคก็มีวิธีคของ
00:20:28 → 00:20:31 เขาเขบอกว่าเพื่อเขาจะได้เวลาที่เราเล่น
00:20:32 → 00:20:35 โนตตัวโดด้วยมือสมมุตินะเล่นด้วยมือซ้าย
00:20:35 → 00:20:38 แล้วเราจะต้องเล่นโน๊ตตัวเลยด้วยมือขวา
00:20:38 → 00:20:40 แล้วมันไขว้กันเนี่ยอือ
00:20:40 → 00:20:44 เอ่อไม่ไม่ถนัดอเขาก็เลยจะเพิ่มโน้ตตัว
00:20:45 → 00:20:48 เลยอีกตัวนึงวางไว้อีกตำแหน่งนึงของแก้ว
00:20:48 → 00:20:51 พูดง่ายๆว่ามีโน้ต 2 ตัวอโน้ตเดียวกันแต่
00:20:51 → 00:20:57 อยู่ 2 ที่ค่ะค่ะผิดมยฮะคือในแง่ของว่า
00:20:57 → 00:20:59 มันดูเหมือนว่ามันมันมี 2 ที่ให้เราเลือก
00:20:59 → 00:21:02 อือๆก็ดีนะอือๆแต่ในแง่ของการเล่นดนตรี
00:21:03 → 00:21:04 ผิดเพราะอะไรเพราะว่าการเล่นดนตรีเนี่ย
00:21:05 → 00:21:07 มันไม่ได้เล่นด้วยความจำอย่างเดียวมัน
00:21:07 → 00:21:11 เล่นด้วยความจำของกล้ามเนื้ออืกล้ามเนื้อ
00:21:11 → 00:21:15 มันจะงงอ๋อว่าตกลงตัวอยู่ไหน
00:21:15 → 00:21:18 อ๋อค่ะค่ะเห็น
00:21:18 → 00:21:22 ป่ะมันมี 2 เรื่องละะอเรื่องการประดิษฐ์
00:21:22 → 00:21:25 ค่ะกับเรื่องวิธีคิดวิสัยทัศน์
00:21:25 → 00:21:29 อืเงี้ยเราก็เหมือนเหมือนวิธีแก้ปัญหาอ่า
00:21:29 → 00:21:32 ใช่เห็นมั้ยครับเพราะฉะนั้นเนี่ยมันมี
00:21:32 → 00:21:36 ความซับซ้อนนะฮะอืเนี่ยไอ้เรื่องแบบเย
00:21:36 → 00:21:39 ครับพี่อ้อยมันก็เลยมีความรู้สึกว่าถ้า
00:21:39 → 00:21:43 เราเข้าใจเรารู้ว่าเราขาดอะไรอืแล้วเรา
00:21:43 → 00:21:47 รู้ว่าเราจะไปหาสิ่งนี้มาจากใครค่ะเราจะ
00:21:47 → 00:21:49 ได้ไปต่อเรื่อยๆค่ะ
00:21:49 → 00:21:54 อืแต่ถ้าเกิดว่าเราขาดอะไรบางอย่างแต่เรา
00:21:55 → 00:21:59 ไม่รู้ตัวเราจะจบเร็วมากค่ะค่ะและถ้าเรา
00:21:59 → 00:22:04 ขาดอะไรแต่เราไม่ใช่ไม่ใช่ไม่รู้ตัวนะรู้
00:22:04 → 00:22:08 เหมือนกันน่ะแต่ไม่ยอมรับไม่อ่าไม่จริงอ
00:22:08 → 00:22:11 ฉันไม่ใช่แบบนี้อะไรอย่าเงี้ยฉันเก่งกว่า
00:22:11 → 00:22:14 นี้อะไรอย่าเงี้ยนะแล้วไม่ยอมรับอันนี้ก็
00:22:14 → 00:22:17 จบเร็วขึ้นแล้วก็พังหนักขึ้นด้วยที่ที่
00:22:17 → 00:22:23 แน่ๆคือทุกข์แบบอื้อหืออูใช่ทำงานไปทุกไป
00:22:23 → 00:22:25 ทุกวันน่ะใช่
00:22:25 → 00:22:30 อืเนี่ยมันงคุณผู้ฟังครับไอ้ไอ้ทฤษฎีที่
00:22:30 → 00:22:34 ผมว่าเนี่ยที่ที่พี่อ้อยเกริ่นนำมานะค่ะ
00:22:34 → 00:22:37 ที่บอกว่าเหมือนกับเป็นการที่เรากำลัง
00:22:37 → 00:22:41 มุ่งหน้าไปสู่ความล้มเหลวเนี่ยนะค่ะมัน
00:22:41 → 00:22:44 ฟังดูเหมือนมันขัดแย้งกับความเป็นจริงอื
00:22:44 → 00:22:47 แต่ในความเป็นจริงที่น่ากลัวกว่านั้นคือ
00:22:47 → 00:22:51 ว่ามันจริงจริมันเป็นเรื่องจริงมากในวง
00:22:51 → 00:22:55 การธุรกิจนี่คือโมเดลเลยใชค่ะแต่ไม่รู้
00:22:55 → 00:22:58 ตัวอืว่าที่เา้ากำลังพาคุณเดินเดินก้าว
00:22:58 → 00:23:00 ขึ้นไปบันไดแต่ละก้าวแต่ละก้าวเหมือนสูง
00:23:00 → 00:23:04 ขึ้นเรื่อยๆเนี่ยค่ะปลายทางอ่ะมันคือเหว
00:23:04 → 00:23:09 อ่ะค่ะแล้วคุณก็ก้าวไปแบบไม่หลับหูหลับตา
00:23:09 → 00:23:12 ไม่รู้เนื้อรู้ตัวฉลองฉลองขึ้นตำแน่ง
00:23:12 → 00:23:15 เนี่ยขึ้นไปเรื่อยๆไปถึงข้างบนอ้าวอือ
00:23:15 → 00:23:18 แล้วก็ยังก้าวต่อไปอีกนะอือแล้วก็ตกเหว
00:23:18 → 00:23:21 เลยอือเพราะฉะนั้นอันนี้คือวันนี้มี
00:23:21 → 00:23:24 ประโยชน์มากเลยนะฮะเพราะว่าเรามาเฉลยมี 2
00:23:24 → 00:23:27 ข้อเองเออเออไม่ได้ยากซับซ้อนอะไรเลยไม่
00:23:27 → 00:23:31 ยากเลยใช่ค่ะแค่แค่รู้เนื้อรู้ตัวนะค่ะ
00:23:31 → 00:23:35 แล้วก็ยอมรับยอมรับใช่ถ้าเรารู้ว่าเราขาด
00:23:35 → 00:23:39 อะไรการการรู้ตัวตรงนี้เนี่ยก็คือจะบอก
00:23:39 → 00:23:42 ว่าเราต้องมองกลับมาตัวเองออกด้วยนะค่ะ
00:23:42 → 00:23:47 ว่าเราขาดอะไรออ่าใช่แล้วก็ยอมรับค่ะแล้ว
00:23:47 → 00:23:50 สุดท้ายที่อยากเตือนไว้เลยทุกครั้งที่ได้
00:23:50 → 00:23:54 รับการเลื่อนตำแหน่งอือย่าดีใจอย่างเดียว
00:23:54 → 00:23:58 อย่าฉลองอย่างเดียวพิจารณาตัวเองพิจารณา
00:23:58 → 00:24:02 ด้วยว่าเรายังมีเชื้อเพลิงพอมั้ยใน
00:24:02 → 00:24:06 ตำแหน่งนี้เรายังมีความรู้พอมั้ยค่ะหรือ
00:24:06 → 00:24:09 เราจะยอมแบบว่าหลับหูหลับตาเดินไปสู่จุด
00:24:09 → 00:24:12 ของการไร้สมรรถภาพหรือความล้มเหลวโดยไม่
00:24:12 → 00:24:15 รู้ตัวออืค่ะนะครับค่ะก็คุณผู้ฟังครับราย
00:24:15 → 00:24:19 การศัลยกรรมความสุขรายการที่จะมุ่งเน้น
00:24:19 → 00:24:21 ที่จะแบ่งปันแง่คิดและมุมมองที่จะทำให้
00:24:21 → 00:24:24 ชีวิตเรามีความสุขมากขึ้นนะครับมีความ
00:24:24 → 00:24:27 ทุกข์น้อยลงวันนี้เวลาหมดลงแล้วนะครับผม
00:24:27 → 00:24:30 พี่วีวีรพงษ์ทวีศักดิ์ครับแล้วก็พี่อ้อย
00:24:30 → 00:24:34 ครับสุธิพรปรีเปรมต้องลาไปก่อนสวัสดีครับ
00:24:34 → 00:24:37 สวัสดี
00:24:37 → 00:24:40 ค่ะติดตามรายการทางเว็บไซต์และ
00:24:40 → 00:24:43 แอปพลิเคชันของ Thai PBS podcast
00:24:43 → 00:24:46 spotify soundcloud Google podcast
00:24:46 → 00:24:49 Apple podcast และ YouTube Channel
00:24:49 → 00:24:53 Thai PBS podcast tha PBS podcast
00:24:53 → 00:24:56 View the world via The
00:24:56 → 00:25:05 Voice
00:25:05 → 00:25:08 อ