00:00:06 → 00:00:11 ในสายตาของมนุษย์ โลกยามวิกาล เป็นเหมือนแผ่นผ้าใบไร้รูปทรงสีเทา

00:00:11 → 00:00:14 ในทางตรงข้าม สัตว์กลางคืนหลายชนิด

00:00:14 → 00:00:19 ได้ดูโลกที่หลากหลายมีอะไรมากมาย มีรายละเอียด รูปร่าง และสี

00:00:19 → 00:00:23 อะไรกันที่ทำให้ผีเสื้อกลางคืนต่างจากมนุษย์

00:00:23 → 00:00:26 ผีเสื้อกลางคืนและสัตว์กลางคืนอื่น ๆ หลายชนิด มองเห็นยามค่ำคืน

00:00:26 → 00:00:30 เพราะว่าตาของพวกมันปรับเปลี่ยนมา เพื่อให้เข้ากับบริเวณที่มีแสงน้อย

00:00:30 → 00:00:32 ตาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นของสัตว์กลางคืนหรือไม่

00:00:32 → 00:00:36 ต้องพึ่งพาตัวรับแสงในจอตา ในการตรวจจับอนุภาคแสง

00:00:36 → 00:00:38 ที่เรียกว่า โฟตอน

00:00:38 → 00:00:42 ตัวรับแสงนี้จะรายงานข้อมูล เกี่ยวกับโฟตอนเหล่านี้ให้กับอีกเซลล์

00:00:42 → 00:00:44 ในจอตาและสมอง

00:00:44 → 00:00:48 สมองรับข้อมูลเหล่านี้ และใช้มันเพื่อสร้างภาพ

00:00:48 → 00:00:50 ของสิ่งแวดล้อมที่ตามมองเห็น

00:00:50 → 00:00:54 ยิ่งมีแสงมากเท่าไร โฟตอนก็ยิ่งกระทบตามากเท่านั้น

00:00:54 → 00:00:55 ในวันที่แดดดี

00:00:55 → 00:01:00 โฟตอนเข้ากระทบตาของเรา มากถึง 100 ล้านครั้ง

00:01:00 → 00:01:02 มากกว่าคืนที่มีเมฆมาก และไร้แสงจันทร์

00:01:02 → 00:01:05 โฟตอนไม่ได้แค่มีน้อยกว่าในที่มืด

00:01:05 → 00:01:08 แต่พวกมันยังกระทบกับตา ในแบบที่แม่นยำน้อยกว่า

00:01:08 → 00:01:11 นั่นหมายความว่าข้อมูล ที่ตัวรับแสงเก็บรวบรวมนั้น

00:01:11 → 00:01:13 จะแตกต่างออกไปเมื่อเวลาผ่านไป

00:01:13 → 00:01:15 เช่นเดียวกันกับคุณภาพของภาพที่ได้

00:01:15 → 00:01:20 ในความมืด การพยายามตรวจจับโฟตอน ที่เข้ามาอย่างสุ่มและกระจัดกระจาย

00:01:20 → 00:01:24 ยากเกินไปสำหรับตาของสัตว์กลางวันทั่วไป

00:01:24 → 00:01:27 แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตกลางคืน มันเป็นเรื่องของการปรับตัว

00:01:27 → 00:01:31 หนึ่งในการปรับตัวนั้นคือขนาด

00:01:31 → 00:01:35 ลองดูตัวอย่างเช่น ทาร์เซียร์ ที่มีลูกตาแต่ละดวงใหญ่เท่าสมอง

00:01:35 → 00:01:39 ทำให้มันมีตาที่ใหญ่ที่สุดเมื่อเทียบกับขนาด ของหัวของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทั้งหมด

00:01:39 → 00:01:45 ถ้ามนุษย์มีอัตราส่วนสมองต่อตาเท่า ๆ กัน ตาของเราคงใหญ่เท่ากับเกรฟฟรุ๊ต

00:01:45 → 00:01:48 ดวงตาขนาดใหญ่ของทาร์เซียร์ ไม่ได้วิวัฒนาการมาเพื่อให้ดูน่ารัก

00:01:48 → 00:01:51 แต่เพื่อรับแสงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

00:01:51 → 00:01:55 ตาที่ใหญ่กว่าสามารถที่จะมีรูปเปิด ที่เรียกว่า พิวพิล ที่ใหญ่กว่า

00:01:55 → 00:01:56 และเลนส์ตาที่ใหญ่กว่า

00:01:56 → 00:01:59 ซึ่งทำให้แสงถูกโฟกัสไปที่ตัวรับแสงได้มากกว่า

00:01:59 → 00:02:04 ในขณะที่ทาร์เซียร์มองภาพยามวิกาล ด้วยตาขนาดใหญ่

00:02:04 → 00:02:08 แมวใช้ตาที่แพรวพราวของมันทำในสิ่งเดียวกัน

00:02:08 → 00:02:12 ตาของแมวได้ความเงามาจากโครงสร้าง ที่เรียกว่า เทปตัม ลูซิดัม

00:02:12 → 00:02:14 ที่อยู่หลังตัวรับแสง

00:02:14 → 00:02:18 โครงสร้างนี้ทำจากชั้นเซลล์ คล้ายกระจกที่มีคริสตัล

00:02:18 → 00:02:22 ที่ส่งแสงที่เข้ามา ให้สะท้อนกลับไปยังตัวรับแสง

00:02:22 → 00:02:24 และออกมานอกดวงตา

00:02:24 → 00:02:25 นั่นเป็นผลให้เกิดการเรืองแสงที่ดูน่ากลัว

00:02:25 → 00:02:30 และมันยังให้โอกาสกับตัวรับแสดงเป็นหนที่สอง ในการตรวจจับโฟตอน

00:02:30 → 00:02:35 อันที่จริง ระบบนี้ได้ให้แรงบันดาลใจ ต่อตาจำลองของแมวซึ่งเราใช้กันบนถนน

00:02:35 → 00:02:39 ตรงกันข้าม คางคกปรับตัวที่จะทำอะไรช้า ๆ

00:02:39 → 00:02:41 พวกมันสามารถสร้างภาพขึ้นได้

00:02:41 → 00:02:45 แม้ว่าจะมีโฟตอนเดียว กระทบกับตัวรับแสงในหนึ่งวินาที

00:02:45 → 00:02:47 พวกมันทำได้ด้วยตัวรับแสง

00:02:47 → 00:02:51 ที่ทำงานช้ากว่าตัวรับแสงของมนุษย์ มากกว่า 25 เท่า

00:02:51 → 00:02:54 นี่หมายความว่าคางคกสามารถเก็บโฟตอน ได้นานถึงสี่วินาที

00:02:54 → 00:02:57 ทำให้พวกมันรวบรวมได้ มากกว่าที่ตาของเราทำได้

00:02:57 → 00:02:59 ในแต่ละช่วงเวลาการมองเห็น

00:02:59 → 00:03:03 ข้อเสียก็คือ มันทำให้คางคก ตอบสนองได้ช้ามาก ๆ

00:03:03 → 00:03:08 เพราะว่าพวกมันได้รับภาพใหม่ทุก ๆ สี่วินาที

00:03:08 → 00:03:11 โชคดี พวกมันคุ้นเคยต่อการจับเหยื่อที่งุ่นง่าน

00:03:11 → 00:03:14 ในขณะเดียวกัน กลางคืนยังเต็มไปด้วยแมลง

00:03:14 → 00:03:16 เช่นผีเสื้อกลางคืนเหยี่ยว

00:03:16 → 00:03:21 ซึ่งสามารถมองเห็นดอกไม้โปรด เป็นสี แม้ว่าในคืนที่มีแต่เพียงแสงดาว

00:03:21 → 00:03:23 พวกมันทำเช่นนี้ได้โดยความมหัศจรรย์ -

00:03:23 → 00:03:26 คือการกำจัดเอารายละเอียด ในการรับภาพของพวกมันออก

00:03:26 → 00:03:29 ข้อมูลจากตัวรับแสงรอบ ๆ ถูกจัดวางเป็นกลุ่ม ในสมองของพวกมัน

00:03:29 → 00:03:32 ฉะนั้นการจับโฟตอนในแต่ละกลุ่มจึงสูงขึ้น

00:03:32 → 00:03:34 เมื่อเทียบกับตัวรับแสงตัวเดียว

00:03:34 → 00:03:38 อย่างไรก็ตาม การจับกลุ่มตัวรับแสง สูญเสียรายละเอียดของภาพไป

00:03:38 → 00:03:42 เนื่องจากรายละเอียดที่คมชัด ต้องการความคมชัดจากตัวรับแสง

00:03:42 → 00:03:45 จากแต่ละการตรวจจับโฟตอน จากจุดเล็ก ๆ ในพื้นที่หนึ่ง

00:03:45 → 00:03:49 เคล็ดลับก็คือเพื่อสร้างความสมดุล ความต้องการโฟตอนกับการสูญเสียรายละเอียด

00:03:49 → 00:03:51 เพื่อยังจะสามารถหาดอกไม้ของพวกมันได้

00:03:51 → 00:03:54 ไม่ว่าตาจะช้า ใหญ่ แพรวพราว หรือว่าขาดรายละเอียด

00:03:54 → 00:03:57 มันเป็นการรวมกันของการปรับตัวทางชีววิทยา

00:03:57 → 00:04:00 ที่ทำให้สัตว์กลางคืน มีพลังการมองเห็นที่เป็นเอกลักษณ์

00:04:00 → 00:04:03 ลองนึกดูว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าเราได้มองผ่านตาของมัน

00:04:03 → 00:04:06 ดูโลกที่ตื่นขึ้นมาเมื่อดวงตะวันลับฟ้า