00:00:00 → 00:00:12 ลอนดอน ในปี 1928 กลุ่มของเชื้อรา ล่องลอยมากับสายลมเข้าไปในห้องทดลอง

00:00:12 → 00:00:15 พวกมันพลัดตกลงไปในจานเพาะเชื้อ และเมื่อพวกมันสัมผัสกับจาน

00:00:15 → 00:00:18 พวกมันได้ก่อให้เกิดการปฏิวัติวงการแพทย์

00:00:18 → 00:00:22 ห้องทดลองนี้เป็นของอเล็กซานเดอร์ เฟลมมิง นักวิทยาศาสตร์ชาวสก็อตแลนด์

00:00:22 → 00:00:25 ที่กำลังทดลองคุณสมบัติ ของเชื้อแบคทีเรียก่อโรค

00:00:25 → 00:00:28 ซึ่งระหว่างนั้นเขากำลังลาพักร้อนอยู่

00:00:28 → 00:00:32 เมื่อเขากลับมาถึงห้องทดลอง เขาพบกับ กลุ่มของเชื้อราที่เติบโตบนจานเพาะเชื้อ

00:00:32 → 00:00:35 ที่เขาลืมเก็บใส่ตู้ปรับอุณหภูมิ

00:00:35 → 00:00:37 รอบ ๆ กลุ่มของเชื้อรานี้

00:00:37 → 00:00:41 ปราศจากแบคทีเรียโดยสิ้นเชิง

00:00:41 → 00:00:44 ในการศึกษาเหตุการณ์อันแปลกประหลาดนี้

00:00:44 → 00:00:49 เฟลมมิงค้นพบว่าเชื้อราเหล่านั้น ได้หลั่งสารประกอบบางชนิด

00:00:49 → 00:00:51 ที่สามารถฆ่าเชื้อแบคทีเรียได้

00:00:51 → 00:00:54 เชื้อราที่ว่านั้นเป็นสายพันธุ์หนึ่ง ในสกุลเพนนิซิลเลียม

00:00:54 → 00:00:58 ดังนั้น เฟลมมิงจึงเรียกชื่อสารประกอบ ที่สามารถฆ่าแบคทีเรียนั้นว่า "เพนนิซิลลิน"

00:00:58 → 00:01:03 สิ่งที่ ฟลมมิงค้นพบนั้นคือ กลไกการป้องกันการติดเชื้อ

00:01:03 → 00:01:07 เชื้อราเพนนิซิลเลียมนั้นจะสร้าง เพนนิซิลลินขึ้นมาอยู่เสมอ

00:01:07 → 00:01:09 เพื่อที่จะป้องกันตัวมันเองจากภัยคุกคาม

00:01:09 → 00:01:13 เช่นกลุ่มแบคทีเรียที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ที่จะสามารถส่งผลกระทบกับตัวมันได้

00:01:13 → 00:01:16 เพนนิซิลลินทำลายแบคทีเรียชนิดต่างๆ

00:01:16 → 00:01:19 โดยการขัดขวางกระบวนการสร้างผนังเซลล์

00:01:19 → 00:01:23 ผนังเซลล์ที่หนาและทำหน้าที่ปกป้อง เหล่านี้สร้างมาจากตาข่ายที่สร้างจากน้ำตาล

00:01:23 → 00:01:25 และกรดอะมิโน

00:01:25 → 00:01:28 ที่ถูกทำลายลงและถูกสร้างขึ้นใหม่ตลอดเวลา

00:01:28 → 00:01:33 เพนนิซิลลินจะเข้าไปรวมกับ สารประกอบชนิดหนึ่งที่ถักทอตาข่ายนี้ขึ้นมา

00:01:33 → 00:01:37 และยับยั้งการสร้างผนังเซลล์ในช่วงที่สำคัญ

00:01:37 → 00:01:42 ระหว่างนั้น เพนนิซิลลินจะไปกระตุ้น การปลดปล่อยโมเลกุลที่มีปฏิกิริยาสูง

00:01:42 → 00:01:44 ที่ทำให้เกิดความเสียหายที่มากขึ้น

00:01:44 → 00:01:47 ที่สุดโครงสร้างของเซลล์ก็ถูกทำลายลงทั้งหมด

00:01:47 → 00:01:52 การโจมตีทั้งสองอย่างนี้เป็นอันตราย ต่อแบคทีเรียหลายชนิด

00:01:52 → 00:01:55 ไม่ว่าจะในจานเพาะเชื้อ ร่างกายของเรา หรือในที่ใด ๆ ก็ตาม

00:01:55 → 00:01:58 อย่างไรก็ตามมันไม่เป็น อันตรายต่อเซลล์ของเรา

00:01:58 → 00:02:01 เพราะเซลล์ของเรานั้นไม่มีผนังเซลล์

00:02:01 → 00:02:04 เป็นเวลากว่าทศวรรษหลังการค้นพบของเฟลมมิง

00:02:04 → 00:02:07 เพนนิซิลลินก็ยังคงเป็นเพียง ความใคร่รู้ในห้องทดลอง

00:02:07 → 00:02:09 แต่ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

00:02:09 → 00:02:13 นักวิจัยสามารถสกัดเอาสารออกฤทธิ์

00:02:13 → 00:02:16 และสามารถเลี้ยงเชื้อราได้ปริมาณมาก

00:02:16 → 00:02:20 ทำให้นักวิจัยเหล่านี้ได้รับรางวัลโนเบล

00:02:20 → 00:02:24 นักวิจัยที่ออกซ์ฟอร์ดและบริษัทยาอเมริกันบางแห่ง ต่างก็ยังพัฒนาต่อไป

00:02:24 → 00:02:27 ในอีกไม่กี่ปีต่อมามันก็มีจำหน่ายโดยทั่วไป

00:02:27 → 00:02:33 เพนนิซิลลินและสารที่ออกฤทธิ์ใกล้เคียงกัน ได้เปลี่ยนแปลงการรักษาการติดเชื้อ

00:02:33 → 00:02:34 จนถึงปัจจุบันนี้

00:02:34 → 00:02:40 ยาบางชนิดก็ยังคงเป็นยาปฏิชีวนะ ที่สำคัญในการช่วยชีวิตคนไข้

00:02:40 → 00:02:47 แต่ยิ่งเราใช้ยาปฏิชีวนะมากเท่าไหร่ แบคทีเรียก็ยิ่งดื้อยามากเท่านั้น

00:02:47 → 00:02:48 ในกรณีของเพนนิซิลลิน

00:02:48 → 00:02:53 แบคทีเรียบางชนิดสามารถสร้างสารประกอบ ที่สามารถทำลายโครงสร้างสำคัญ

00:02:53 → 00:02:56 ที่มาขัดขวางกระบวนการสร้างผนังเซลล์ได้

00:02:56 → 00:02:58 เมื่อการใช้ยาปฏิชีวนะเพิ่มมากขึ้น

00:02:58 → 00:03:01 แบคทีเรียจำนวนมากขึ้นก็พัฒนาระบบป้องกัน

00:03:01 → 00:03:04 ทำให้ยาปฏิชีวนะนั้นไม่มีประสิทธิภาพ

00:03:04 → 00:03:07 ในการยับยั้งการติดเชื้อแบคทีเรีย

00:03:07 → 00:03:12 นี่หมายความว่าเป็นเรื่องสำคัญสำหรับแพทย์ ที่จะไม่จ่ายยาปฏิชีวินะมากเกินไป

00:03:12 → 00:03:16 ขณะเดียวกันในประเทศที่พัฒนาแล้ว ผู้ป่วยจำนวน 5 - 15% นั้น

00:03:16 → 00:03:19 ระบุตนเองว่าแพ้เพนนิซิลลิน

00:03:19 → 00:03:23 ทำให้เป็นการรายงานการแพ้ยาที่พบมากที่สุด

00:03:23 → 00:03:27 อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ จำนวนมากกว่า 90%

00:03:27 → 00:03:31 ที่คิดว่าตนเองแพ้เพนนิซิลลิน จริง ๆ แล้วไม่ได้แพ้

00:03:31 → 00:03:33 อะไรทำให้พวกเขาเข้าใจผิด

00:03:33 → 00:03:36 ผู้ป่วยหลายรายได้ถูกระบุว่าแพ้ตั้งแต่เด็ก

00:03:36 → 00:03:40 เนื่องจากเกิดผื่นคันจากการรักษา การติดเชื้อโดยใช้เพนนิซิลลิน

00:03:40 → 00:03:41 หรือยาที่ใกล้เคียงกัน

00:03:41 → 00:03:44 ผื่นคันเหล่านั้นมักจะถูกคิดว่า เป็นผลจากเพนนิซิลลิน

00:03:44 → 00:03:47 ซึ่งจริงๆแล้วตัวการที่น่าจะเป็นไปได้ คือการติดเชื้อตั้งแต่แรก

00:03:47 → 00:03:51 หรือเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นระหว่าง การติดเชื้อและยาปฏิชีวนะ

00:03:51 → 00:03:54 ซึ่งการแพ้เพนนิซิลลินที่แท้จริงนั้น

00:03:54 → 00:03:58 คือการที่ระบบภูมิคุ้มกันของเรา เข้าใจผิดว่าเพนนิซิลลินเป็นผู้รุกราน

00:03:58 → 00:04:01 ซึ่งเกิดขึ้นได้ยากและเป็นอันตรายมาก

00:04:01 → 00:04:04 ดังนั้นถ้าคุณคิดว่าคุณแพ้เพนนิซิลลิน แต่คุณไม่แน่ใจ

00:04:04 → 00:04:06 วิธีการที่ดีที่สุดคือไปพบแพทย์เพื่อทดสอบ

00:04:06 → 00:04:08 ซึ่งจะประเมินผลและยืนยัน

00:04:08 → 00:04:11 ว่าคุณแพ้จริงหรือไม่

00:04:11 → 00:04:13 ถึงแม้ว่าคุณแพ้เพนนิซิลลินจริงๆ

00:04:13 → 00:04:18 เซลล์ภูมิคุ้มกันของคุณที่ตอบสนองต่อยา อาจะสูญเสียการรับรู้ได้

00:04:18 → 00:04:23 ในความเป็นจริง 80% ของผู้ที่แพ้เพนนิซิลลิน

00:04:23 → 00:04:26 อาการแพ้จะหายไปเองภายใน 10 ปี

00:04:26 → 00:04:28 นี่เป็นข่าวดีของผู้ที่ได้รับการวินิจฉัย

00:04:28 → 00:04:30 ว่าแพ้เพนนิซิลลิน

00:04:30 → 00:04:35 ยาที่วันหนึ่งอาจจะช่วยชีวิตของพวกเขา เช่นเดียวกับที่ช่วยผู้คนมามากมาย