00:00:01 → 00:00:06 เมื่อใดที่คน ๆ นั้นรู้ตัวว่าตัวเอง เป็นโรคเรื้อรังในระยะท้าย

00:00:06 → 00:00:07 ถ้ารักษาไม่หาย

00:00:07 → 00:00:10 การเดินทางของชีวิตตัวเอง มันไปถึงจุดนั้นแน่

00:00:10 → 00:00:13 [เสียงดนตรี]

00:00:13 → 00:00:15 ทุกอย่างมันไปข้างหน้า

00:00:15 → 00:00:20 แต่เราลืมไปว่า ชีวิตของเรา มันเป็นเหมือนกับนาฬิกาที่เดินถอยหลัง

00:00:20 → 00:00:23 มันทำให้เราคิดว่า แล้วเราจะทำอะไร ที่บริหารจัดการเวลาที่เหลืออยู่

00:00:23 → 00:00:25 ให้มีคุณค่ามากที่สุด

00:00:25 → 00:00:30 เลยเป็นที่มาว่า อะไรก็ตามที่หนุนเสริม ให้ทั้งผู้ป่วยและครอบครัว

00:00:30 → 00:00:32 มีคุณภาพชีวิตที่ดี เราจะทำ

00:00:32 → 00:00:43 [เสียงดนตรี]

00:00:43 → 00:00:48 เรานำแว่น VR มาใช้ในกลุ่มผู้ป่วย โรคเรื้อรังระยะท้าย

00:00:48 → 00:00:50 ไม่ใช่เฉพาะกับกลุ่มผู้ป่วยโรคมะเร็ง

00:00:50 → 00:00:56 เราเจอว่าในกลุ่มผู้ป่วยนี้เวลาที่เข้าสู่ กระบวนการรักษา แล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาล

00:00:56 → 00:00:59 ค่อนข้างที่จะใช้ระยะเวลานาน

00:00:59 → 00:01:01 แล้วก่อให้เกิดความไม่สุขสบาย

00:01:01 → 00:01:03 ไม่ว่าจะเป็นอาการทางกาย

00:01:03 → 00:01:07 แล้วก็ความวิตกกังวล ความเครียด อาการทางใจร่วมด้วย

00:01:07 → 00:01:10 อันนี้ก็เลยเป็นแนวคิดแรกเริ่ม ที่เราจะทำงานวิจัย

00:01:10 → 00:01:12 เพื่อทดสอบประสิทธิภาพ

00:01:12 → 00:01:16 ทำกิจกรรมแบบนี้ว่ามันมีความเหมาะสม และสอดคล้องกันกับกลุ่มผู้ป่วย

00:01:17 → 00:01:19 ที่เจอประเด็นปัญหาตรงจุดนี้หรือเปล่า

00:01:19 → 00:01:22 [เสียงดนตรี]

00:01:22 → 00:01:27 แว่น VR มาใช้ในกลุ่มผู้ป่วย โรคเรื้อรังระยะท้าย

00:01:27 → 00:01:29 คุณยายใส่แว่นในครั้งนี้

00:01:29 → 00:01:32 หากระหว่างของการดำเนินกิจกรรมตรงนี้นะคะ

00:01:32 → 00:01:35 คุณยายไม่สุขสบายตรงไหนยังไง ให้คุณยายบอก

00:01:35 → 00:01:39 ถ้า ณ ขณะนั้น เขามีอาการไม่สุขสบายอาการใด ๆ ก็ตาม

00:01:39 → 00:01:42 มีความเครียดมากกว่าในระดับ 7 ขึ้นไป

00:01:42 → 00:01:45 ก็คือถือว่าเป็นความเครียดที่ในระดับรุนแรง

00:01:45 → 00:01:48 ก็อาจจะไม่เหมาะเอากิจกรรมเข้าไปหนุนเสริมให้

00:01:48 → 00:01:49 [เสียงดนตรี]

00:01:49 → 00:01:52 - เหมือนจริงไหม - เหมือนจริง

00:01:52 → 00:01:53 - เหมือนเลยเหรอ - เหมือนเลย

00:01:53 → 00:01:57 เป็นปราสาทอะไรที่มันเป็นดิน

00:01:57 → 00:01:58 ถ้าผู้ป่วยได้สวมแว่นตรงนี้

00:01:58 → 00:02:01 จะเสมือนกันกับผู้ป่วยอยู่ในสถานที่จริง

00:02:01 → 00:02:05 สามารถที่จะมองได้โดยรอบเลย เหมือนเราไปอยู่ในสถานที่นั้น ๆ

00:02:05 → 00:02:07 กลุ่มผู้ป่วยเด็กบางราย

00:02:07 → 00:02:11 เขามีความปรารถนาที่อยากจะไปทะเล อยากจะไปดูสวนสัตว์ หรืออยากทำกิจกรรม

00:02:11 → 00:02:15 เตรียมในสถานที่ที่เขาอยากไปนี่ มาเสิร์ฟเขาได้ใน...

00:02:15 → 00:02:17 โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่ได้ไปเห็นในส่วนที่

00:02:17 → 00:02:21 สีหน้าเลย ที่เป็นรอยยิ้มขึ้นมาเลย เป็นความฝันของเขา

00:02:21 → 00:02:24 โดยวิธีการแบบนี้ มันอาจจะเหมาะกว่านะคะ

00:02:24 → 00:02:26 แล้วก็มีความปลอดภัย

00:02:26 → 00:02:34 วันนี้นะคะ จะพาคุณลุงไปกราบอาจารย์ พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ค่ะ

00:02:35 → 00:02:38 ผู้ป่วยผู้ใหญ่ ท่านไม่เคยเข้าวัด

00:02:38 → 00:02:44 ท่านไม่เคยตระหนักว่า ตัวของท่านเอง ณ ตอนนี้เป็นโรคในระยะท้าย

00:02:44 → 00:02:46 เวลาของคุณลุงเหลืออยู่อย่างจำกัดแล้วนะ

00:02:47 → 00:02:51 เราก็เลยมีคลิปวิดีโอเกี่ยวกับ คำสอนของครูบาอาจารย์

00:02:51 → 00:02:57 ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเตรียมเสบียงให้พร้อม ก่อนที่เราจะต้องเดินทางไกล

00:02:57 → 00:02:59 ช่วยเหลือโยมเต็มที่แล้ว

00:02:59 → 00:02:59 ครับ

00:02:59 → 00:03:04 คือต้องการลดความเจ็บความปวดทางกาย

00:03:04 → 00:03:09 แล้วคุณลุงก็มีน้ำตาไหล มียกมือไหว้พระอย่างนี้ค่ะ

00:03:10 → 00:03:15 [เสียงดนตรี]

00:03:15 → 00:03:21 หัวใจสำคัญของการดูแลผู้ป่วยระยะท้าย อยู่ที่การสื่อสาร

00:03:21 → 00:03:26 เราจะทำอย่างไรที่จะทำให้ผู้ป่วย ตระหนักภาวะสุขภาพของตนเอง

00:03:26 → 00:03:27 ที่เดินไปสู่จุดนั้น

00:03:27 → 00:03:33 พูดอย่างไรให้ครอบครัวยอมรับเกี่ยวกับ การสูญเสียที่อาจจะมีมาและกำลังจะมาถึง

00:03:34 → 00:03:38 พูดอย่างไรให้ทีมแพทย์มีเป้าหมาย ในการวางแผนให้การดูแลในกลุ่มคนไข้

00:03:39 → 00:03:40 ไปในแนวทางเดียวกัน

00:03:40 → 00:03:42 ความปรารถนาของคนไข้แต่ละคนไม่เหมือนกัน

00:03:43 → 00:03:46 เขาต้องการและไม่ต้องการอะไร ในการดูแลในระยะท้าย

00:03:46 → 00:03:50 เช่น ต้องการที่จะยื้ออย่างเต็มที่ไหม ไม่พร้อมที่จะจากไป

00:03:50 → 00:03:53 หรือต้องการได้รับการดูแลที่ยังไงก็ได้

00:03:53 → 00:03:56 หากเมื่อถึงวันนั้น ให้ทีมดูแล

00:03:56 → 00:03:59 ให้การดูแลแบบเป็นไปตามธรรมชาติมากที่สุด

00:03:59 → 00:04:02 ไม่เจ็บปวด ไม่เหนื่อย ไม่ทรมานในระยะท้าย

00:04:02 → 00:04:07 ขึ้นอยู่กันกับว่าพวกเขาจะนิยาม คุณภาพชีวิตในระยะท้ายอย่างไร

00:04:07 → 00:04:10 ส่วนหนึ่งของกิจกรรมต่าง ๆ ที่เราทำนี่

00:04:10 → 00:04:13 เป็นการแค่หนุนเสริมให้คนไข้ได้รับ การเติมเต็ม

00:04:13 → 00:04:17 ในช่วงที่เขาอยู่โรงพยาบาลเท่านั้นเอง

00:04:17 → 00:04:20 คนไข้ก็จะได้รับการดูแลและตอบสนอง

00:04:20 → 00:04:23 ตรงตามความต้องการอย่างสมศักดิ์ศรี ในวาระสุดท้าย

00:04:23 → 00:04:26 [เสียงดนตรี]

00:04:26 → 00:04:28 ทีมดูแลแบบประคับประคอง

00:04:28 → 00:04:32 ลึก ๆ แล้ว เราส่งสัญญาณให้กันกับทุกคนรู้ด้วย

00:04:32 → 00:04:35 บอกกับเขาให้รู้ว่า ท้ายที่สุด เราปฏิเสธสัจธรรมไม่ได้

00:04:35 → 00:04:37 ไม่ว่าคุณจะนับถือศาสนาไหน

00:04:37 → 00:04:40 เกิด แก่ เจ็บ ตาย ทุกคนต้องเดินไปถึงจุดนั้น

00:04:40 → 00:04:43 ตรงนี้ต่างหากที่เราจะส่งซิกให้กันกับเขา

00:04:43 → 00:04:53 [เสียงดนตรี]

00:04:54 → 00:04:56 ความรู้ทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้

00:04:56 → 00:04:58 มหาวิทยาลัยมหิดล

00:04:58 → 00:04:59 ปัญญาของแผ่นดิน