00:00:02 → 00:00:05 นักกายอุปกรณ์ ก็จะทำงานทางด้านการแพทย์
00:00:05 → 00:00:07 ที่เกี่ยวกับด้านเวชศาสตร์ฟื้นฟู
00:00:07 → 00:00:10 โดยช่วยผลิตอุปกรณ์ให้แก่
00:00:10 → 00:00:12 ผู้พิการทางด้านการเคลื่อนไหวค่ะ
00:00:15 → 00:00:18 ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่สูญเสียอวัยวะ
00:00:18 → 00:00:20 หรือผู้ที่มีอวัยวะครบ
00:00:20 → 00:00:23 แต่อวัยวะเหล่านั้นไม่สามารถทำงานได้
00:00:23 → 00:00:25 คนไข้ที่เข้ามารับการรักษา
00:00:25 → 00:00:27 ก็จะเป็นคนไข้ที่สูญเสียอวัยวะค่ะ
00:00:27 → 00:00:31 ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนไข้ของ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้
00:00:31 → 00:00:34 อย่างเช่นเคสน้องมายด์ ที่เข้ารับการรักษาค่ะ
00:00:34 → 00:00:36 เดี๋ยวพี่จะแกะเบ้าออกนะ
00:00:36 → 00:00:38 ปล่อยตัวตามสบายนะไม่ต้องเกร็ง
00:00:38 → 00:00:40 ตอนนั้นประมาณสัก 1 ทุ่ม
00:00:40 → 00:00:42 น้องมายด์ไปกินก๋วยเตี๋ยว ร้านที่ จ.ปัตตานี
00:00:42 → 00:00:45 ได้ยินป้าของน้องมายด์บอกว่า น้องมายด์โดนระเบิด
00:00:59 → 00:01:01 พอไปถึงโรงพยาบาล ก็เจอแต่น้องสาวอีกคน
00:01:01 → 00:01:03 แต่น้องมายด์ไม่เจอ
00:01:03 → 00:01:07 ได้ยินหมอ หมอพูดว่า เอาขาไหม
00:01:08 → 00:01:12 ป้าก็ไม่รู้เรื่อง เขาถามว่า เอาขาไหม
00:01:15 → 00:01:17 ก็คิดว่าน้องมายด์จะเป็นอย่างไร
00:01:17 → 00:01:18 กลัวที่สุด
00:01:19 → 00:01:21 กลัวน้องมายด์ตาย
00:01:24 → 00:01:28 ตอนนั้นน้องมายด์เข้ามา รับการรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว
00:01:28 → 00:01:31 ก็โดนตัดขาบริเวณ ระดับใต้เข่าข้างซ้ายค่ะ
00:01:31 → 00:01:33 รู้สึกว่าน้องก็ยังอายุน้อย
00:01:33 → 00:01:37 ก็ไม่น่าที่จะเกิดเหตุการณ์ แบบนี้เกิดขึ้นกับน้องค่ะ
00:01:37 → 00:01:40 หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น ชีวิตหนูก็
00:01:40 → 00:01:42 เดินเองไม่ได้เพราะว่ามีขาเดียว
00:01:42 → 00:01:45 แล้วก็คุณป้า คุณพ่อ คุณแม่
00:01:45 → 00:01:49 ต้องคอยช่วยดูแลหนูตลอดเวลา ช่วยหยิบของให้ค่ะ
00:01:49 → 00:01:52 พี่ชิงมีส่วนช่วยทำให้
00:01:52 → 00:01:54 สภาพจิตใจหนูดีขึ้นมากเลยค่ะ
00:01:54 → 00:01:57 ช่วยในเรื่องการหัดเดิน
00:01:57 → 00:02:00 คอยช่วยดูแล ให้กำลังใจตลอด
00:02:00 → 00:02:04 แล้วก็จนมาถึง ขั้นตอนการทำขาเทียมด้วยค่ะ
00:02:04 → 00:02:06 เวลาเดินน้องมายด์ มองตรงไปด้านหน้านะ
00:02:06 → 00:02:08 ไหล่ตรง ๆ ไหนลองก้าวดู
00:02:09 → 00:02:10 ช้า ๆ นะคะ
00:02:10 → 00:02:13 เดี๋ยวใส่ขาเทียมนี้ไปสักพักหนึ่งนะ
00:02:13 → 00:02:15 เพื่อให้ตอขาเรายุบนิดหนึ่งนะคะ
00:02:15 → 00:02:18 แล้วเดี๋ยวเราก็จะได้มา ใส่ขาเทียมจริงกัน
00:02:18 → 00:02:19 ขนาดตอนออกจากโรงพยาบาลแล้ว
00:02:19 → 00:02:22 พี่ชิงก็ยังบอกว่า ถ้ามีปัญหาอะไร
00:02:22 → 00:02:24 ก็ให้โทรมาบอก หรือไลน์มาบอก
00:02:24 → 00:02:27 อะไรก็ได้ พี่ชิงพร้อมช่วยเสมอ
00:02:32 → 00:02:37 ตั้งแต่เด็ก ๆ ชิงโตมากับน้าสาว ที่พิการเป็นโปลิโอค่ะ
00:02:37 → 00:02:39 แล้วก็เวลาน้าเดิน
00:02:39 → 00:02:42 น้าอาจจะต้องใช้อุปกรณ์เสริมในการเดิน
00:02:42 → 00:02:45 การที่ทำกายอุปกรณ์เสริมแต่ละครั้ง
00:02:45 → 00:02:47 ก็ต้องเดินทางขึ้นมาทำที่กรุงเทพฯ
00:02:47 → 00:02:51 แล้วผู้ป่วยที่เขาไม่มีโอกาส เขาจะทำอย่างไร
00:02:51 → 00:02:54 เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่มีสิทธิ์ ที่จะได้รับอุปกรณ์เหล่านี้เลยค่ะ
00:02:54 → 00:02:56 ก็เป็นแรงจูงใจว่า
00:02:56 → 00:02:59 เลือกที่จะสมัคร โรงเรียนกายอุปกรณ์สิรินธร
00:02:59 → 00:03:03 คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดลค่ะ
00:03:03 → 00:03:06 อุปกรณ์ที่มาเรียนรู้กันในวันนี้
00:03:06 → 00:03:10 เพื่อใส่ให้กับผู้ป่วยที่มีปัญหา ทางด้านระบบประสาทนะคะ
00:03:11 → 00:03:13 จำได้ว่าตอนที่หนูโดนระเบิด
00:03:14 → 00:03:16 หนูก็อยู่กับป้าค่ะ
00:03:17 → 00:03:19 ป้าก็กอดหนูไว้ตลอดเลย
00:03:20 → 00:03:24 หนูก็ดีใจมากเลย ที่หนูได้เจอป้าในครั้งนั้น
00:03:24 → 00:03:26 รู้ว่าป้าไม่เป็นอะไร
00:03:28 → 00:03:31 ที่อยากให้เกิดกับหนู เป็นคนสุดท้ายเพราะว่า
00:03:31 → 00:03:34 หนูรู้แล้วว่ามันก็เจ็บ มันก็ทรมานเหมือนกันค่ะ
00:03:34 → 00:03:37 เวลากว่าจะรักษาตัวได้
00:03:37 → 00:03:40 มันต้องผ่าตัด กินยา
00:03:40 → 00:03:44 หรือว่าต้องคอย ทำกายภาพอย่างนี้ค่ะ
00:03:58 → 00:04:05 ...นกพิราบสีขาว จงกลับคืนมา...
00:04:05 → 00:04:12 ...ปกป้อง ดูแล รักษาประชาได้ไหม...
00:04:14 → 00:04:17 ขอขอบคุณพี่ชิงมาก ๆ เลยค่ะ
00:04:17 → 00:04:19 ที่ช่วยดูแลหนูตั้งแต่
00:04:19 → 00:04:21 หนูยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล
00:04:21 → 00:04:23 คอยให้กำลังใจหนูมาตลอด
00:04:23 → 00:04:25 คอยให้คำปรึกษา
00:04:25 → 00:04:27 คอยดูแลหนูทุกอย่าง
00:04:27 → 00:04:30 หนูอยากบอกพี่ชิงว่า หนูก็รักพี่ชิงมาก ๆ เลยค่ะ
00:04:30 → 00:04:33 พี่ชิงเป็นเหมือนพี่หนูอีกคนหนึ่งเลยค่ะ
00:04:33 → 00:04:40 ...ไม่อยากเห็น คนมาฆ่ากัน...
00:04:41 → 00:04:47 ...จับปืน ถือมีดไล่ฟันกันอีกเลย...
00:04:49 → 00:04:56 ...อยากจะเห็น เหมือนดังเคย...
00:04:57 → 00:05:02 ...จับมือ กอดคอกันเอ๋ย...
00:05:03 → 00:05:10 ...เหมือนอย่างที่เคยผ่านมา...
00:05:22 → 00:05:25 มหาวิทยาลัยมหิดล ก็มุ่งสอนเสมอว่า
00:05:25 → 00:05:28 ให้เรากลับไปทำประโยชน์ให้กับผู้อื่น
00:05:28 → 00:05:31 ให้เห็นประโยชน์ของผู้อื่นเป็นที่หนึ่ง
00:05:31 → 00:05:36 สิ่งที่ได้เห็นก็คือ ผู้ป่วยที่เขาสามารถ กลับไปใช้ชีวิตประจำวันได้
00:05:36 → 00:05:40 สามารถช่วยเหลือตนเองได้ โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น
00:05:40 → 00:05:46 ก็รู้สึกว่าภูมิใจที่ได้มาเป็น ส่วนช่วยเติมเต็มให้กับผู้ป่วยค่ะ