00:00:00 → 00:00:03 This Is Thai PBS podcast View the
00:00:03 → 00:00:04 world vi The
00:00:05 → 00:00:08 Voice สวัสดีครับผมวีรพงษ์ทวีศักดิ์
00:00:08 → 00:00:12 ดิฉันสุธิราพรปรีเปรมและนี่คือศัลยกรรม
00:00:12 → 00:00:15 ความสุขรายการที่ฟังแล้วทำให้คุณมีความ
00:00:15 → 00:00:18 สุขมากขึ้นมีความทุกข์น้อย
00:00:18 → 00:00:23 ลงพี่วีคะพี่อ้อยไปเจอเพื่อนมาแหละฮะๆ
00:00:23 → 00:00:28 แล้วเค้าเล่าเรื่องตลกร้ายอืพี่วีว่าตลก
00:00:28 → 00:00:32 ร้ายเนี่ยคือยังไงคะตลกร้ายก็คือคนเล่าคน
00:00:32 → 00:00:35 ฟังก็บันทีอาจจะตลกนะค่ะแต่เรื่องที่เขา
00:00:35 → 00:00:39 เล่าอ่ะบางทีคนที่อยู่ในเหตุการณ์อาจจะ
00:00:39 → 00:00:42 ไม่ตลกด้วยนะใช่มั้ยค่ะเออคือคนเป็นไม่
00:00:42 → 00:00:47 ตลกเนาะเออใช่แล้วในตอนคุยกันน่ะคนเป็น
00:00:47 → 00:00:49 เค้าพูดว่าอะไรรู้มั้ยคะเอเค้าว่าไงฮะ
00:00:49 → 00:00:54 เค้าพูดว่ามาโดนเองมั้ย
00:00:54 → 00:01:00 ล่ะโอ้โหใช่เลยใช่ป่ะโอโหใช่มั้เวลามันจะ
00:01:00 → 00:01:03 มีเหตุการณ์บางอันเพี่อ้อยเคเออใช่มัน
00:01:03 → 00:01:07 ความรู้สึกประมาณนั้นเลยอ่ะประมาณแบบพอ
00:01:07 → 00:01:09 เอ่อมีใครสักคนนึงเล่าเรื่องเรื่องนึง
00:01:09 → 00:01:13 แล้วทุกคนก็ขำกันหมดเลยนะออใช่ตลกอ่ะแต่
00:01:13 → 00:01:15 ว่าตลกร้ายก็คือว่าไอ้คนในเหตุการณ์เนี่ย
00:01:15 → 00:01:19 ไม่ตลกนะเว้ยนะแล้วก็คงคิดในใจว่ามึงมา
00:01:19 → 00:01:23 โดนเองมั้งดิใชอืใช่มั้ยค่ะ
00:01:23 → 00:01:26 โอ้โหนี่เลยแล้วมันแล้วเป็นไงล่ะแล้ว
00:01:26 → 00:01:29 สมมุติว่าแล้วพอเพื่อนพูดคำนี้อ่ะเออที่
00:01:29 → 00:01:32 เหลือแล้วเป็นไงวงแตกเลยสิครับก็ไม่วงแตก
00:01:32 → 00:01:35 นะพี่วีเค้าก็หัวเราะกันนะเออแต่ว่าพี่
00:01:35 → 00:01:39 อ้อยก็ว่ามันก็จี๊ดๆอยู่นะเออใช่มั้ยค่ะ
00:01:39 → 00:01:42 อย่างเช่นว่าเค้าเเล่านะเคคเคคุยกันเออๆ
00:01:42 → 00:01:45 ก็บอกว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะเอเออก็มีคน
00:01:45 → 00:01:50 นึงบอกว่าทำสวนเออเออเพราะว่าคนที่คุยกัน
00:01:50 → 00:01:53 เนี่ยเกือบ 70 กันแล้วอายุใช่มั้ยใชแล้ว
00:01:53 → 00:01:57 ก็บอกว่าทำสวนก็บอกเฮ้ยแล้วคุณปลูกอะไร
00:01:57 → 00:02:01 ล่ะอือบอกโอ้ยเยอะทูเรียมะม่วงมังคุดอะไร
00:02:01 → 00:02:04 ก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมดอเออก็ดีนนี่ก็ดีเออ
00:02:04 → 00:02:07 ๆแต่คนที่ถามว่าทำอะไรอยู่เนี่ยเบอกว่า
00:02:07 → 00:02:11 เฮ้ยไม่ได้แล้วนะเออจะไปปลูกไอ้ต้นไม้
00:02:11 → 00:02:14 อะไรพวกเไม่ได้แล้วนะอ้าวทำไมอ่ะพวกเนี่ย
00:02:14 → 00:02:18 พวกเราอ่ะเออปลูกได้อย่างเดียวอ่ะคือทุก
00:02:18 → 00:02:20 คนก็ก็ตั้งใจฟังใหญ่เลยค่ะแต่ซึ่งจริงๆ
00:02:20 → 00:02:23 ไอ้ที่ปลูกทั้งหมดนี้มันก็ดีหมดะดีมันก็
00:02:23 → 00:02:25 ดีเนาะเราก็ฟังมันก็ดีเนาะเพราเดี๋ยวก็
00:02:25 → 00:02:29 เก็บผลกินได้ขายได้เนาะใช่แต่ว่าคนที่ท
00:02:29 → 00:02:33 อ่ะก็บอกว่าปลูกได้อย่างเดียวเออถั่วงอก
00:02:33 → 00:02:38 ถั่วงอกทุกคนก็งงเหมือนที่พี่วีกำลังงง
00:02:38 → 00:02:41 ทำไมคุณผู้ฟังงงมั้ยคะว่าทำไมต้องปลูกได้
00:02:41 → 00:02:44 อย่างเดียวคือถั่วงอกถั่วงอกทำไมอ่ะครับเ
00:02:44 → 00:02:48 บอกว่าถ้าปลูกต้นอื่นน่ะมันโตไม่ทันอือ
00:02:48 → 00:02:52 เดี๋ยวพวกเราอ่ะตายก่อนไอ้คนปลูกอ่ะตาย
00:02:52 → 00:02:55 ก่อนไม่ได้กินอเออต้องปลูกถูงอกเพราะว่า
00:02:55 → 00:03:00 ปลูกวันนี้อีกวัน 2 วันได้กินแล้วตลกร้าย
00:03:00 → 00:03:04 มั้ยคะอันนี้อันนี้ตลกจริงเออแล้วหัวเราะ
00:03:04 → 00:03:09 นะคะคนฟังเอออืแต่แต่อันนี้ตลกตลกมั้ยตลก
00:03:09 → 00:03:12 แต่ร้ายมั้ยก็ร้ายเพราะมันเป็นเรื่องจริง
00:03:12 → 00:03:16 ไงมันเป็นเรื่องจริงให้สังวรว่าเอ้ยแบบ
00:03:16 → 00:03:19 เราทำอะไรที่มันแบบนานๆเก็บเกี่ยวผลเนี่ย
00:03:20 → 00:03:22 เริ่มเริ่มไม่ได้ละถ้าคุณอายุเยอะเพราะ
00:03:22 → 00:03:24 ว่าเหลือน้อยแล้วเวลาเหลือน้อยว่าเวลา
00:03:24 → 00:03:27 เหลือน้อยลงเรื่อยๆอือๆเออแล้วยังมีอีกนะ
00:03:27 → 00:03:31 คะพี่วีเออๆๆก็คนที่เป็นเจ้าของสวนเนี่ย
00:03:31 → 00:03:35 เค้าก็เล่าอืเบอกว่าจริงๆอ่ะเค้าบอกว่าคน
00:03:35 → 00:03:39 ที่อายุเยอะห้ามล้มนะอืใช่มั้ยคะถ้าล้ม
00:03:39 → 00:03:42 แล้วจะแบบไม่ดีเลยหนักเลยอ่ะเออๆเออบอก
00:03:42 → 00:03:47 ว่าตอนเนี้ยรู้มั้ยว่าเวลาใส่กางเกงอ่ะ
00:03:47 → 00:03:51 เออยังต้องนั่งเลยเพราะว่าถ้ายืนแล้วใส่
00:03:51 → 00:03:55 ทีละขาเหมือนหนุ่มสาวอ่ะมันล้มนะอ๋อเออ
00:03:55 → 00:03:58 อันเนี้ยก็เป็นตลกร้ายเหมือนกันนะพี่วี
00:03:58 → 00:04:02 เพราะว่ามันทำให้เห็นว่าคนแก่เนี่ยเขาไม่
00:04:02 → 00:04:06 มีสมรรถนะอืเหมือนหนุ่มสาวละอือๆเออเพราะ
00:04:06 → 00:04:10 ฉะนั้นคนแก่จะเงอๆงๆแต่แบบต้องนั่งใส่
00:04:10 → 00:04:13 กางเกงไม่ใช่ดูเหมือนตลกนะดูเหมือนเอ้ย
00:04:13 → 00:04:17 ทำไมทำไม่ได้เรื่องง่ายๆมันไม่ได้จริงๆนะ
00:04:17 → 00:04:20 ใช่ๆเออค่ะแล้วมีกว่านั้นอีกนะมีคนนึงบอก
00:04:20 → 00:04:24 ว่าเฮ้ยขอเบอร์เอ่อนายกสภานู่นนี่หน่อย
00:04:24 → 00:04:28 เออคนก็ถามแกจะเอาไปทำอะไรเออๆบอกว่า
00:04:28 → 00:04:32 เผื่อผมตาผมจะได้แจ้งลูกผมจะได้แจ้งถูก
00:04:32 → 00:04:36 โอ้โหแบบตลกแต่ละเรื่องอ่ะมันร้ายจริงๆ
00:04:36 → 00:04:39 เลยพี่วีมันทำให้เห็นว่าเฮ้ยคนที่อยู่ใน
00:04:40 → 00:04:43 วัยที่แบบสูงอายุแล้วอ่ะเขคอ่ะคิดอะไรบาง
00:04:43 → 00:04:48 อย่างนะเออแต่คนหนุ่มสาวไม่รู้เออซึ่งถ้า
00:04:48 → 00:04:54 ถามว่าตลกมยตอนฟังก็ตลกนะค่ะจนกระทั่งมา
00:04:54 → 00:04:57 เจอเองเนี่ยจะตลกไม่ออกใช่เพราะเมื่อ
00:04:57 → 00:04:59 ตะกี้นี้พี่อ้อยพูดไปเรื่อยๆผมก็นึกถึงนะ
00:04:59 → 00:05:02 ว่าเอ๊ะกางเกงตอนนี้เราใส่กางเกงเราเรา
00:05:02 → 00:05:05 ต้องนั่งอย่างๆอือแต่ว่ามันมีอะไรบาง
00:05:05 → 00:05:08 อย่างที่ไม่คล่องแคล่วหมนเราเคยทำได้แต่
00:05:08 → 00:05:11 ตอนนี้เราทำด้วยความยากลำบากอ่ายากขึ้นเอ
00:05:12 → 00:05:13 ยกตัวอย่างอะไรเลยมั้ยพี่ห้อยอย่างเช่น
00:05:13 → 00:05:19 อะไรคะผมเวลาที่ตัดเล็บตัดเล็บเท้าเนี่ย
00:05:19 → 00:05:23 นะเราก็ต้องนั่งใช่มั้ยค่ะแล้วก็ชันขา
00:05:23 → 00:05:26 ขึ้นมาแล้วก็ตัดเนี่ยตอนเนี้ยนั่งแล้วก็
00:05:26 → 00:05:29 ตัดเล็บด้วยชั้นขาขึ้นมาตัดเล็บตอนเนี้ย
00:05:29 → 00:05:32 ด้วยความยากลำบากแล้วอืเพราะว่ามันเป็น
00:05:32 → 00:05:36 ยังไงคะมันจะก้มลงมองไม่ค่อยถนัดแล้วอ่ะ
00:05:36 → 00:05:39 มันก้มลงมองได้ไม่สุดเหมือนเดิมอๆเป็นๆ
00:05:39 → 00:05:43 อย่างเงี้ยเห็นมั้แต่แต่ว่ายังใส่กางเกง
00:05:43 → 00:05:47 ยังยืนขาเดียวยังพอได้อยู่ค่ะมันมีหลาย
00:05:47 → 00:05:50 สิ่งในชีวิตอ่ะมันเพราะว่าชีในชีวิตประจำ
00:05:50 → 00:05:53 วันมันมันร้อยพันเรื่องเนาะอือแล้วมันก็
00:05:53 → 00:05:57 มีเรื่องที่มันค่อยๆศักยภาพของคนสูงไวมัน
00:05:57 → 00:06:01 ดรอปลงไปเรื่อยๆใช่ค่ะค่ะแต่ทีนี้สำหรับ
00:06:01 → 00:06:04 รายการเราเนี่ยพี่อ้อยศัลยกรรมความสุข
00:06:04 → 00:06:05 เนี่ยพอผมได้ยินเรื่องนี้ปุ๊บผมก็เริ่ม
00:06:05 → 00:06:08 วิเคราะห์ทันทีเลยว่าค่ะเอ๊ะอย่างเรื่อง
00:06:08 → 00:06:14 ตลกร้ายเนี่ยค่ะคนฟังตลกแต่คนเป็นไม่ตลก
00:06:14 → 00:06:18 ตลกค่ะแล้วอย่างงี้เนี่ยคุณพี่อ้อยอีก
00:06:18 → 00:06:21 อย่างหนึของคนที่ไม่ตลกคือใครรู้มั้ยอื
00:06:21 → 00:06:24 คือคนที่ไม่ได้เป็นนะคนไม่ได้เป็นอ่ะคน
00:06:24 → 00:06:27 ที่ไม่ได้เป็นเนี่ยบางบางคนอาจจะไม่ตลกยก
00:06:27 → 00:06:31 ตัวอย่างเช่นอ่าพ่อแม่ที่แบบว่าอายุเยอะ
00:06:31 → 00:06:33 แต่ว่าดูแลตัวเองไม่ไม่สะดวกแล้วอย่าง
00:06:33 → 00:06:37 เงี้ยค่าแล้วมาเล่าอย่างเงี้ยตลกอคนเป็น
00:06:37 → 00:06:39 ไม่ตลกใช่มั้ยแต่มีคนบางคนไม่ได้เป็นแต่
00:06:39 → 00:06:43 ก็ไม่ตลกอืคือใครรู้มั้ยคือคนที่ต้องดูแล
00:06:43 → 00:06:48 คนแบบนั้นอ๋อค่ะใช่มั้ยคือลูกหลานน่ะที่
00:06:48 → 00:06:52 ต้องดูแลแบบพ่อแม่ที่ผู้ป่วยติดเตียง
00:06:52 → 00:06:57 สมมุติเงี้ยอือๆไม่ตลกนะค่ะๆผมก็เลยเกิด
00:06:57 → 00:06:59 ความคิดว่าเอ๊ในแต่ๆที่เราทำรายการ
00:06:59 → 00:07:04 ศัลยกรรมความสุขเนี่ยค่ะคนที่ตลกปล่อยไป
00:07:04 → 00:07:08 อแต่วันไหนถ้าเจอตัวเองแล้วไม่ตลกเนี่ยออ
00:07:08 → 00:07:11 เราจะช่วยเา้ายังไงที่เขาจะได้ไม่ทุกข์
00:07:11 → 00:07:15 ค่ะหรือคนที่ไม่ได้เป็นอือก็คือลูกหลาน
00:07:15 → 00:07:19 ที่ต้องดูแลผู้สูงอายุอออือที่ในสภาวะยาก
00:07:19 → 00:07:22 ลำบากเนี่ยอือค่ะเค้าก็ทุกข์เนี่ยเค้าไม่
00:07:22 → 00:07:26 ตลกเนี่ยเราจะมีวิธียังไงที่ทำให้เขาอยู่
00:07:26 → 00:07:31 ในสภาวะนั้นแบบที่เขาไม่ไม่ทุกข์อ่ะอื
00:07:31 → 00:07:35 เอออันนึงที่มันผุดขึ้นมาในหัวพี่อ้อยเลย
00:07:35 → 00:07:39 อ่ะฮะไม่ว่าจะเป็นคนเป็นอืหรือคนที่ไม่
00:07:39 → 00:07:43 เป็นแต่ต้องดูแลคนที่เป็นฮะคำนึงที่โผล่
00:07:43 → 00:07:48 ขึ้นมาปึ๊บเลยคือคำว่ายอมรับอืค่ะเพราะ
00:07:48 → 00:07:52 ว่าถ้าสมมุติว่าไม่ยอมรับนะคนเป็นเี่ไม่
00:07:52 → 00:07:55 ยอมรับว่าตัวเองแก่แล้วไม่ไหวหรือเจ็บ
00:07:55 → 00:07:57 ป่วยหรือต้องติดเตียงหรืออะไรก็ตามเนี่ย
00:07:57 → 00:08:00 ถ้าไม่ยอมรับเนี่ยมันช่วยเหลือตัวเองไม่
00:08:00 → 00:08:04 ได้อ่ะอโอ้โหมันจะทุกข์มากเลยค่ะพี่วีใช่
00:08:04 → 00:08:08 ส่วนคนดูแลก็เช่นกันถ้าวันนึงแบบเออพ่อ
00:08:08 → 00:08:11 แม่เราเดิมปกติเนาะแล้วอยู่ๆเขมาเจ็บป่วย
00:08:11 → 00:08:13 แล้วเราต้องดูแลเนี่ยแล้วถ้าเราไม่ยอมรับ
00:08:13 → 00:08:16 เนี่ยเออแล้วเรายังอยากแบบไปเที่ยวสนุก
00:08:16 → 00:08:19 สนานหาความสุขกับเพื่อนหรืออะไรก็ตาม
00:08:19 → 00:08:21 เนี่ยคือชีวิตอ่ะคุณต้องเปลี่ยนแน่แต่ถ้า
00:08:21 → 00:08:24 คุณไม่ยอมรับปุ๊บเนี่ยคุณจะทุกข์มากเลย
00:08:24 → 00:08:27 พี่วีใช่อพี่อ้อยสังเกตมั้ยว่าคุณผู้ฟัง
00:08:27 → 00:08:29 ครับสิ่งที่พี่อ้อยพูดเนี่ยเป็นกุญแจสำ
00:08:29 → 00:08:33 สำคัญเลยนะค่ะคือคนที่เป็นเนี่ยก็คือ
00:08:33 → 00:08:36 สภาวะนั้นเนี่ยมันก็ทุกข์อยู่แล้วใช่ป่ะ
00:08:36 → 00:08:39 เพราะมันไม่เหมือนเดิมใช่แต่ว่าความทุกข์
00:08:39 → 00:08:43 มันจะหนักขึ้นเมื่อเราไม่ยอมรับหนักขึ้น
00:08:43 → 00:08:46 และนานขึ้นด้วยพี่นานขึ้นด้วยใช่ถ้าเรา
00:08:46 → 00:08:50 ไม่ยอมรับใช่คือมันเป็นความทุกข์ที่เกิด
00:08:50 → 00:08:53 จากใจไงใช่จากที่เป็นนี่ก็เรื่องนึงก็
00:08:53 → 00:08:56 ทุกข์ 1 แล้วนะไม่ยอมรับนี่ทุกข์ 2 เท่า
00:08:56 → 00:09:00 เลย 3 เท่าเลยใช่มันทำให้เราผมผมนึกถึง
00:09:00 → 00:09:03 ว่าที่ผมตั้งเป็นคำถามเมื่อกี้ว่าแล้วเรา
00:09:03 → 00:09:06 จะทำให้คนที่เค้าอยู่ในสภาวะนี้แต่ทุกข์
00:09:06 → 00:09:10 เนี่ยอือแล้วทำยังไงที่เา้าไม่ทุกข์ค่ะก็
00:09:10 → 00:09:12 ในเมื่อทุกข์มันเกิดจากการที่เขาไม่ยอม
00:09:12 → 00:09:16 รับใช่มั้ยใช่เราก็ต้องทำให้เค้ายอมรับผม
00:09:16 → 00:09:18 นึกผมก็เลยนึกถึงตัวอย่างอันนึงใช่ค่ะออ
00:09:18 → 00:09:22 ค่ะคือหลายคนก็จะพูดว่าเฮอก็พูดไปดิยอม
00:09:22 → 00:09:25 รับอ่ะอือแล้วใครจะไปยอมรับได้อ่าใช่ใช่
00:09:25 → 00:09:28 ป่ะมันง่ายเหรออยู่ดีๆแบบป่วยหรือพิการ
00:09:29 → 00:09:31 แล้วยอมรับว่าเออพี่กไม่ทุกข์อย่างเงี้ย
00:09:31 → 00:09:34 เออพี่ออยว่ามีมั้ยคือคนส่วนใหญ่อย่างที่
00:09:35 → 00:09:38 พี่วีบอกอ่ะเอ้าก็ไม่ได้มาเป็นเองนิเออก็
00:09:38 → 00:09:41 พูดได้สิใช่ใช่ผมก็เลยนึกถึงตัวอย่างอัน
00:09:42 → 00:09:45 นึงว่ามีอยู่จริงครับออค่ะของคนที่พิการ
00:09:45 → 00:09:51 นะอืป่วยแล้วก็ติดเตียงพิการหนักด้วยออื
00:09:51 → 00:09:54 ถึงขั้นที่เรียกว่าเป็นอัมพาทั้งตัวตลอด
00:09:54 → 00:09:58 ชีวิตอูค่ะอันนี้หนักมั้ยหนักหนักมากค่ะ
00:09:58 → 00:10:01 แต่ว่าตตอนที่เขายังไม่ยอมรับนะพี่อ้อยเ
00:10:01 → 00:10:04 ก็ทุกข์นะอเป็นอาจารย์ท่านหนึ่งที่เคย
00:10:04 → 00:10:07 ร่วมงานกันอ๋อค่ะเอ่อน่าจะบอกชื่อท่านได้
00:10:08 → 00:10:11 ท่านชื่ออาจารย์กำพลทองบุญนุ่มค่ะความ
00:10:11 → 00:10:13 พิการเขาก็คือเขาเป็นครูสอนว่ายน้ำแล้วพอ
00:10:13 → 00:10:16 เขาไปสอนว่ายน้ำเนี่เขากระโดดลกระโดดน้ำ
00:10:16 → 00:10:20 เนี่ยสาธิตให้เด็กดูอืแล้วศีรษะเา้าเนี่ย
00:10:20 → 00:10:23 หัวเหน้าผ่าเาเนี่ยไปกระแทกพื้นนะฮะอแล้ว
00:10:23 → 00:10:28 ทำให้กระดูกคอแตกแตกแตกปึ๊บอือจมอยู่ใต้
00:10:28 → 00:10:32 น้ำตอนนั้นเลยโอโหคืออัมพาทั้งตัวเดี๋ยว
00:10:32 → 00:10:33 นั้นเลยแล้วความที่เขาเป็นเด็กแม่น้ำ
00:10:33 → 00:10:35 เนี่ยเาก็เลย
00:10:35 → 00:10:39 อรู้วิธีในการแบบอมน้ำไว้แล้วเค่อยๆคลาย
00:10:39 → 00:10:42 ค่อยๆพ่นน้ำทีละนิดน่ะอือทำให้เขาจมอยู่
00:10:43 → 00:10:45 ในน้ำนั้นแบบมีสติแล้วเก็เลยแบบไม่เสีย
00:10:46 → 00:10:48 ชีวิตแต่ว่าพอเพื่อนเห็นนานผิดสังเกตก็
00:10:48 → 00:10:51 เลยช่วยขึ้นมาได้โออแล้วก็ส่งโรงพยาบาล
00:10:51 → 00:10:55 แต่ว้าวผลที่เกิดขึ้นคืออะไรอือคืออัมพา
00:10:55 → 00:10:58 ทั้งตัวตลอดชีวิตนอนอยู่บนเตียงขยับอะไร
00:10:58 → 00:11:02 ไม่ได้เลยโอหตั้งแต่คอลงไปนะค่ะแล้วก็ควบ
00:11:02 → 00:11:05 คุมการขับถ่ายไม่ได้เลยอออันนี้หนักมั้ย
00:11:05 → 00:11:09 พี่อ้อยหนักมากหนักมากแล้วช่วงแรกๆที่เขา
00:11:09 → 00:11:12 โดนเนี่ยเ้าอุ 25 โอ 25 ก็ยังหนุ่มเลย
00:11:12 → 00:11:15 กำลังจะบวชด้วยแล้วก็ไม่ได้บวชโแล้วกำลัง
00:11:15 → 00:11:17 จะแต่งงานด้วย
00:11:17 → 00:11:22 อ้าแฟนก็ในที่สุดก็เลิกอ๋อค่ะก็ไม่ได้
00:11:22 → 00:11:24 แต่งงานค่ะอันนี้คือทุกข์หนักเลยแล้วเขา
00:11:24 → 00:11:27 ก็อยู่ในสภาวะนั้นเนี่ยประมาณถ้าผมจำไม่
00:11:27 → 00:11:31 ผิดประมาณสัก 5-6 ปีอคือทนทุกข์ทรมานหนัก
00:11:31 → 00:11:34 มากจนกระทั่งตอนหลังเนี่ยเคพยายามหาวิธี
00:11:34 → 00:11:37 ที่ทำให้ตัวเองคลายความทุกข์เค้าก็ศึกษา
00:11:37 → 00:11:42 ธรรมะอ๋อค่ะแต่ว่าก็มีปัญหาอีกอคือพอ
00:11:42 → 00:11:45 ศึกษาธรรมะปุ๊บเนี่ยก็จะต้องแบบมีการ
00:11:45 → 00:11:48 เจริญสติอะไรเงี้แต่เขเดินไม่ได้เลยไงอื
00:11:48 → 00:11:51 เค้าก็เลยเขียนเขียนไปขอคำแนะนำใช่ได้
00:11:51 → 00:11:54 ช่วงบนที่เป็นมือไม่ไม่ได้เลยอ๋อมือก็ไม่
00:11:54 → 00:11:59 ได้ไม่ได้เลยอ้าขยับอะไรไม่ได้เลยค่ะๆคือ
00:11:59 → 00:12:04 คอลงไปเนี่ยอ๋อมีแต่ช่วงคอศีรษะใช่อ๋อค่ะ
00:12:04 → 00:12:07 แล้วมือก็แบบขเขียนยังไงขยับได้นิดหน่อย
00:12:08 → 00:12:11 อ๋อควบคุมมือไม่ได้ค่ะเค้าก็เขียนจดหมาย
00:12:11 → 00:12:14 ไปวิธีการเขียนจดหมายคืออะไรูมั้ยพี่เเอา
00:12:14 → 00:12:18 ดินสอเนี่ยเสียบไว้ที่นิ้วค่ะแล้วก็ขยับ
00:12:18 → 00:12:23 ทั้งมือแบบนิดๆน่ะค่อยๆเขียนทีละตัวอืไม่
00:12:23 → 00:12:25 ใช่ด้วยการเขียนปกติด้วยนะค่อยๆขยับมือ
00:12:25 → 00:12:29 เลื่อนมือนิดหน่อยเรียกว่ากว่าจะได้กไก่ 1
00:12:29 → 00:12:33 ใช่เลยเขียนไปปรึกษาธรรมะกับกับหลวงพ่อคำ
00:12:33 → 00:12:36 เขียนว่าความพยายามว่าเนี่ยพิการแบบเแล้ว
00:12:36 → 00:12:39 จะเจริญสติยังไงในเมื่อขยับอะไรไม่ได้ออ
00:12:39 → 00:12:43 ค่ะหลวงพ่อคำเขียนก็ขอเจอตัวคุณพ่อเขาก็
00:12:43 → 00:12:48 เลยแบกเขาเนี่ยขึ้นรถอืไปที่วัดป่าสุคโต
00:12:48 → 00:12:51 เลยที่จังหวัดเลยนะอค่ะแล้วก็เอ้ยจังหวัด
00:12:51 → 00:12:55 ชัยภูมิอ๋อแล้วหลวงพ่อก็สอนเขาบอกว่าสอนช
00:12:56 → 00:12:59 กัมพลว่าขยับอะไรได้ก็แค่นั้นแหละ
00:12:59 → 00:13:03 แล้วเก็อสิ่งที่เอยากได้ก็คือพลิกฝ่ามือ
00:13:03 → 00:13:06 หงายคว่ำหงายคว่ำอยู่อย่างงั้นน่ะอืค่ะ
00:13:06 → 00:13:10 แค่นั้นแหละแล้วเค้าก็บรรลุธรรมเลยอ๋อ
00:13:10 → 00:13:12 แล้วเคแล้วเคเขียนว่าเค้าเขียนหนังสือ
00:13:12 → 00:13:16 ครับพี่อ้อยค่ะหนังสือชื่อลาออกจากความ
00:13:16 → 00:13:20 ทุกข์อูโอโหทั้งหมดนี้มีกุญแจอยู่อย่าง
00:13:20 → 00:13:24 เดียวคือจนถึงวันนึงเขายอม
00:13:24 → 00:13:27 รับทุกสิ่งที่เเป็นแบบนั้นเลยยอมรับเลย
00:13:27 → 00:13:30 และอยู่กับมันเลยออือพอยอมรับได้เนี่ย
00:13:30 → 00:13:33 เค้าไม่ได้หายพิการนะอืใช่แต่เไม่ทุกข์
00:13:33 → 00:13:37 อ่าฮะเออแล้วมันแล้วมันเกิดอัศจรรย์ทาง
00:13:37 → 00:13:40 การแพทย์ด้วยพี่อ้อยอ๋อค่ะ
00:13:40 → 00:13:44 คือเค้าไม่หายจากความพิการแลเคควบคุมการ
00:13:44 → 00:13:48 ขับถ่ายไม่ได้เลยนะฮะค่ะก็คือฉี่มันจะมา
00:13:48 → 00:13:52 มันก็มาแหละอือๆนะอมันจะมามันก็มานะควบ
00:13:52 → 00:13:54 คุมไม่ได้แต่ความที่
00:13:54 → 00:13:58 เค้าเจริญสติอยู่กับเนี่ยร่างกายพิการ
00:13:58 → 00:14:02 เนี่ยคว่มือพิกอย่าเงี้อเขาก็เลยสังเกต
00:14:02 → 00:14:06 สิ่งที่พอสังเกตได้ก็คือเหนือคอขึ้นไปใช่
00:14:06 → 00:14:10 มฮะอือมันก็จะมีหน้าตามีหูมีอะไรอย่า
00:14:10 → 00:14:15 เงี้ยนะเค้าก็สังเกตเห็นว่าเวลาที่ฉี่มัน
00:14:15 → 00:14:18 จะมาเนี่ยเขไม่รู้ว่าฉี่จะมาแต่เขาสังเกต
00:14:18 → 00:14:22 ได้ว่าติ่งหูมันจะร้อนอือหือ
00:14:22 → 00:14:26 เราไม่เคยรู้เลยเราจะเป็นแบบนี้ด้วยหรือ
00:14:26 → 00:14:29 เปล่าคะเหมือนกันอ้าเหรอคะเออติงหูจะร้อน
00:14:29 → 00:14:32 แล้วก็เบอกว่าขนแขนเนี่ยเค้าไม่รู้สึกที่
00:14:32 → 00:14:35 แขนแต่เค้าอเค้ามีสติจนกระทั่งเคเห็นว่า
00:14:35 → 00:14:39 เวลาที่ฉีจะมาเนี่ยขนมันจะตั้งชันหืซึ่ง
00:14:39 → 00:14:42 นี่เราทุกคนเป็นแต่เราไม่สังเกต
00:14:42 → 00:14:46 โอแล้วกลายเป็นว่าอผมเคยไปสนทนาธรรมกับ
00:14:46 → 00:14:48 อาจารย์นะครับค่ะเค้าก็นอนอยู่บนเตียง
00:14:48 → 00:14:51 แล้วเวลามีญาติธรมาสนทนาเนี่ยเขาก็อก็
00:14:51 → 00:14:55 สนทนาบเนี้ยสนทนาไปเรื่อปุ๊บเนี่ยพอเค้า
00:14:55 → 00:14:58 ปวดฉี่แต่เขาคไม่รู้ว่าเค้าปวดฉี่ค่ะแต่
00:14:58 → 00:15:01 สิ่งที่เรู้รู้ก็คือขนแขนมันจะชันอแล้ว
00:15:01 → 00:15:05 ติ่งหูร้อนค่ะเรู้ว่ามันกำลังจะมาอ๋อแล้ว
00:15:05 → 00:15:08 เค้าก็บอกกับคนที่ิสนทนาว่าค่ะมันกำลังจะ
00:15:08 → 00:15:11 มาขอเวลาแป๊บนึงแล้วก็หันหน้าเข้าอีกด้าน
00:15:11 → 00:15:16 นึงพลิกตัวอแล้วเอาเอาคอมฟอร์ต100รจิ้ม
00:15:16 → 00:15:20 ค่ะก็ก็ไม่ได้ต้องเลอะเทอะอะไรก็อ่าดูถือ
00:15:21 → 00:15:23 ว่าดูแลตัวเองได้ในระดับนึงแต่อันนี้มัน
00:15:23 → 00:15:26 เป็นข้อข้อพิสูจน์ผมเล่าเรื่องนี้อาจจะ
00:15:26 → 00:15:28 ยาวนิดหน่อยนะแต่เป็นข้อพิสูจน์ให้เห็น
00:15:28 → 00:15:33 ว่าค่ะคนที่เป็นสิ่งนั้นแต่ว่าพอยอมรับ
00:15:33 → 00:15:35 ได้ใช่ใจยอมรับได้
00:15:35 → 00:15:40 ปึ๊บอาการนั้นยังอยู่ค่ะแต่ไม่ทุกข์แต่
00:15:40 → 00:15:42 ไม่ทุกข์ใช่แต่ไม่ทุกข์ค่ะเพื่อพิสูจน์
00:15:42 → 00:15:46 ว่ามีอยู่จริงอเพราะฉะนั้นคำพูดของเพื่อน
00:15:46 → 00:15:51 พี่อ้อยที่พูดแบบว่าออมาเป็นดูมั้ยล่ะ
00:15:51 → 00:15:55 อืถามว่าวันนึงเมื่อเราเป็นอย่างนั้นอือ
00:15:55 → 00:15:59 แล้วเราจะยังคงขำได้อ่ะเป็นไปได้นะอืออื
00:15:59 → 00:16:04 เอออันนี้คือวิธีนึงครับพี่อ้อยค่ะกับอีก
00:16:04 → 00:16:06 อันนึงที่ผมเห็นนะ
00:16:06 → 00:16:10 ว่าเผอิญผมก็ไปเจอเพื่อนอีกคนนึงฮพี่ห้อย
00:16:10 → 00:16:14 ค่ะแล้วความความที่เรายอมรับได้หรือยอม
00:16:14 → 00:16:17 รับไม่ได้เนี่ยมันน่าอัศจรรย์มากอืคือมัน
00:16:18 → 00:16:23 ทำให้แทนที่เราจะสุขเรากับทุกข์ค่ะคือมี
00:16:23 → 00:16:25 เพื่อนคนนึงพี่อ้อยเคยได้ยินคนที่เป็นโรค
00:16:25 → 00:16:29 เป็นมีปัญหาเรื่องสตกมั้ยฮะออใกล้ตัวเลย
00:16:29 → 00:16:32 ค่ะใช่มั้ก็คือเอ่อเค้าเรียกอะไรนะเส้น
00:16:32 → 00:16:35 โลหิตในสมองเ้ทั้งพ่อทั้งอาเลยใช่มั้ยค่ะ
00:16:35 → 00:16:39 สตกปึ๊บค่ะเสียชีวิตเลยอ๋อค่ะคือคือคนที่
00:16:39 → 00:16:43 เป็นสตกก็คือว่าเส้นเลือดในไม่ตีบก็แตก
00:16:43 → 00:16:46 เอ่อไม่ตีบก็แตกเนี่ยในสมองเนี่ยค่ะเราจะ
00:16:46 → 00:16:49 เคยเห็นมีหลากหลายเลยว่าเส้นโลหิในสมอง
00:16:49 → 00:16:53 แตกปึ๊บอก็ชวิอำมพาตหรือเสียชีวิตหนักสุด
00:16:54 → 00:16:56 ก็เสียชีวิตใช่มั้ใช่ค่ะนอกจากนั้นต่ำ
00:16:56 → 00:16:59 น้อยกว่านั้นหน่อยก็อัมพา
00:16:59 → 00:17:03 อัมพาตซคือครึ่งซีกตลอดชีวิตก็เป็นผู้
00:17:03 → 00:17:06 ป่วยติดเตียงไปหรือถ้าเกิดใครแบบว่ารักษา
00:17:06 → 00:17:09 ได้ดีหน่อยก็สามารถลุกขึ้นมานั่งแล้วก็
00:17:09 → 00:17:13 นั่งรถเข็นได้ค่ะแต่ก็ไม่ปกติแต่ก็ไม่
00:17:13 → 00:17:16 ปกติค่ะที่พูดถึงี่ก็คือจะบอกว่าคนที่
00:17:16 → 00:17:20 เป็นสตกเพี่อ้อยอือแล้วรักษาถ้ารักษาเร็ว
00:17:20 → 00:17:23 รักษาทันหรือว่าไม่หนักมากอะไรอย่าเงี้ย
00:17:23 → 00:17:26 ก็จะอาการก็จะทุเราเป็นลำดับไปเรื่อยๆใช่
00:17:26 → 00:17:31 มั้ยฮใช่ๆแล้วถ้าเกิดว่าเพคนที่แบบว่าสตก
00:17:31 → 00:17:35 แล้วเสียชีวิตค่ะทุกคนก็สงสารอแล้วก็เสีย
00:17:35 → 00:17:38 ดายจังเลยเศร้าใช่มั้ยค่ะแต่ถ้าเกิดใคร
00:17:38 → 00:17:41 ที่สตกแล้วไม่เสียชีวิตค่ะแต่เป็นผู้ป่วย
00:17:41 → 00:17:45 ติดเตียงอืก็จะมีคนพูดว่าโหโชคดีจังเลยนะ
00:17:45 → 00:17:50 อือย่างน้อยก็ยังมีชีวิตค่ะใช่มั้ยฮะค่ะ
00:17:50 → 00:17:53 แต่ถ้าเกิดใครที่เป็นสตกแล้ว
00:17:53 → 00:17:57 เอ่อสามารถรักษาตัวเองจนถึงขั้นที่แบบ
00:17:57 → 00:17:59 เดินได้ช่วยเหลือตัวเองเได้พอช่วยเหลือ
00:17:59 → 00:18:03 ตัวนิดหน่อยเบอกเออโชคดีจังเลยเนอะค่ะยัง
00:18:03 → 00:18:06 พอช่วยเหลือตัวเองได้อ่ามันจะเป็นลำดับ
00:18:06 → 00:18:09 ขั้นนึฮะค่ะๆๆแต่ผมเพิ่งไปเจอมาคนนึงครับ
00:18:09 → 00:18:13 เออสตกเหมือนกันแต่ผมไม่รู้ว่าเสตกคือ
00:18:13 → 00:18:15 เป็นเพื่อนๆนัดมาเจอกันค่ะแล้วเราก็เจอ
00:18:15 → 00:18:17 กันโดยที่เราไม่รู้ว่าเขาเป็นสตกด้วยซ้ำ
00:18:18 → 00:18:21 ไปอืเราเห็นเา้าเหมือนปกติเลยอืแล้วมารู้
00:18:21 → 00:18:25 ทีหลังจากภรรยาเว่าเขาเป็นสตกแล้วก็ผ่า
00:18:25 → 00:18:28 ตัดไปเมื่อปีที่แล้วอ๋อแล้วเขาใช้เวลา 1
00:18:28 → 00:18:32 ปีในการรื้อฟื้นตัวเองค่ะรื้อฟื้นตัวเอง
00:18:32 → 00:18:37 จนกระทั่งเนี่ยมาร่วมงานได้แล้วก็เดินได้
00:18:37 → 00:18:40 ดูไม่รู้เลยดูไม่รู้จนกระทั่งเา้าบอกเรา
00:18:40 → 00:18:44 ถึงรู้ว่าอ๋อมิน่าหล่ะนึกว่าเค้าเดินแบบ
00:18:45 → 00:18:47 นึกว่าเเจ็บขาข้างนึง
00:18:47 → 00:18:52 อ้อคืออาการน้อยมากเรียกว่าเกือบปกติ 100%
00:18:52 → 00:18:54 อ่ะเกือบปกติใช่ค่ะแต่ปัญหาที่ผมเล่า
00:18:54 → 00:18:57 เรื่องนี้ฟังว่าะอะไรรู้มภรรยาเบอกว่าแต่
00:18:57 → 00:19:03 ออือเายังรับไม่ได้อืรับไม่ได้ว่าอะไรค่ะ
00:19:03 → 00:19:07 รับไม่ได้ว่าเคไม่เหมือนปกติ 100% อหรอคะ
00:19:07 → 00:19:12 เค้าก็เลยยังทุกข์อยู่อืนี่ไงผมก็เลยผม
00:19:12 → 00:19:16 ว่าประเด็นนี้สำคัญนะคือคนที่เสียชีวิตก็
00:19:16 → 00:19:19 เศร้ากันไปไปอแต่คนที่ไม่เสียชีวิตแต่ว่า
00:19:19 → 00:19:25 ยังมีชีวิตอยู่อ่าแต่ว่าเป็นผู้ติดเตียงอ
00:19:25 → 00:19:28 ทุกคุนเบอกโชคดีโชคดีอย่างน้อยยังไม่เสีย
00:19:28 → 00:19:31 ชีวิตตายค่ะแต่คนที่ไม่ติดเตียงนั่งรถ
00:19:31 → 00:19:34 เข็นแล้วช่วยตัวเองได้นิดหน่อยอือก็จะบอก
00:19:34 → 00:19:37 ว่าโชคดีโชคดีโชแต่คนเนี้ยที่ผมมาเจอล่า
00:19:37 → 00:19:40 สุดเนี่ยโชคดีกว่าใครทั้งหมดที่เคยได้ยิน
00:19:40 → 00:19:44 มาเลยอืแต่บอกแต่คิดว่าโชคร้ายแต่คิดว่า
00:19:44 → 00:19:48 โชคร้ายอืค่ะแสดงว่ากุญแจของการที่จะมี
00:19:48 → 00:19:51 ความสุขหรือทุกข์เมื่อโดนซะเองบ้างเนี่ยอ
00:19:51 → 00:19:55 เออมันอยู่ตรงไหนความคิดอยู่ที่ความคิด
00:19:55 → 00:20:00 อย่างเดียวค่ะเนี่ยเสร็จแล้ววันนั้นเนี่ย
00:20:00 → 00:20:03 พอได้คุยกับภรรยาเขาแล้วรู้ว่าสามีเขายัง
00:20:03 → 00:20:08 ล็อคตัวเองไว้กับความทุกข์ค่ะทั้งทั้งที่
00:20:08 → 00:20:12 เป็นคนที่เจอโลกนี้แล้วดีที่สุดเท่าที่
00:20:12 → 00:20:15 เคยเจอมาอก็ยังทุกข์อยู่เนี่ยพี่วีทำไง
00:20:15 → 00:20:18 อ่ะคะก็ใช้การคุยแล้วถามคำถาม
00:20:18 → 00:20:21 อออยากรู้อยากรู้แล้วก็เล่าเรื่องนี้ให้
00:20:21 → 00:20:26 เา้าฟังนี่ออค่ะมันทำให้เาเห็นว่าเฮ้ยเรา
00:20:26 → 00:20:30 นี่เป็นคนที่โชคดีที่สุดโชคดีที่สุดใน
00:20:30 → 00:20:33 หมู่นี้แล้วเออถึงแม้ว่าจะยังไม่ 100%
00:20:33 → 00:20:37 แต่เราโชคดีที่สุดแล้วค่ะมันทำให้เค้าเออ
00:20:37 → 00:20:43 ว่ะออโอ๊ยสาธุเนี่ยแค่นี้เลยคค่ะเพราะว่า
00:20:43 → 00:20:46 เรารู้ว่ามันมันอยู่ที่ความทุกข์อือยู่
00:20:46 → 00:20:49 ที่ความคิดน่ะอืออ่ะคราวนี้เมื่อกี้เรา
00:20:49 → 00:20:51 พูดถึงคนที่เป็นใช่มั้ยพี่แต่เมื่อกี้เรา
00:20:51 → 00:20:54 พูดไปอีกนิดหน่อยว่าคไม่เป็นคนที่ไม่ได้
00:20:54 → 00:20:56 เป็นแต่ทุกข์อ่ะคือต้องดูแลคนเหล่านี้ละ
00:20:56 → 00:21:01 ใช่เออจริงๆมันมีเยอะนะคะเออแล้วก็จะบอก
00:21:01 → 00:21:06 ว่าอะไรคนที่บ้านน่ะที่บอกว่ามีคนป่วย
00:21:06 → 00:21:09 ป่วยติดเตียงติดเตียงเนี่ยคนที่ดูแลอ่ะ
00:21:10 → 00:21:15 โอ้หนักหนักเออใช่ในครอบครัวพี่อ้อยก็ก็
00:21:15 → 00:21:20 เคยหนักฮะๆพี่อ้อยก็เคยหนักอืแต่มันคือ
00:21:20 → 00:21:24 หนักกายเนาะเออมันคือหนักกายจริงๆค่ะว่า
00:21:24 → 00:21:27 แบบโอ้โหเราไม่สามารถใช้ชีวิตปกติอ่ะอือๆ
00:21:28 → 00:21:31 ถ้ามีคนป่วยอยู่ในบ้านอ่ะอือแต่ในมุมนึง
00:21:31 → 00:21:36 พี่อ้อยก็เผชิญความคิดบวกลบบวกลบมาเยอะ
00:21:36 → 00:21:39 เลยนะค่ะแต่ตัวพี่อ้อยเองอ่ะจบด้วยอะไร
00:21:39 → 00:21:45 รู้มั้ยพี่วีอจบด้วยว่าเฮ้ยเรามีบุญอือ
00:21:45 → 00:21:49 คือถ้าพูดถึงคุณพ่ออือก็คือพ่อมีลูกหลาย
00:21:49 → 00:21:53 คนฮแต่พี่อ้อยเนี่ยเป็นคนที่ได้ดูแลพ่อ
00:21:53 → 00:21:56 ตลอดเวลาเพราะว่าน้องอยู่ห่างไกลแต่งงาน
00:21:56 → 00:22:00 ออกไปอะไรก็ว่าไปนะแล้วพอพี่อ้อยมาคิด
00:22:00 → 00:22:05 ใหม่เฮ้ยเราเป็นลูกที่มีบุญมากเลยอืที่
00:22:05 → 00:22:09 ได้กตเวทิตาพ่ออือคือลูกคนอื่นก็ได้
00:22:09 → 00:22:13 กตเวทิตาแบบอื่นแต่เราเรียกว่า 24 ชมมอ
00:22:13 → 00:22:16 ประมาณนั้นน่ะแล้วเรามีความรู้สึกว่าโอห
00:22:16 → 00:22:19 การที่ทำได้ทำสิ่งเนี้ยเรามีบุญจังเลยอ
00:22:19 → 00:22:22 แล้วรู้สึกอย่างนี้มาจนถึงทุกวันนี้เลย
00:22:22 → 00:22:26 เรามีบุญกว่าพี่น้องอือเพราะว่าฉันได้ทำ
00:22:26 → 00:22:30 กตเวทิตาที่แบบคือมากที่สุดอ่ะใช้เวลามาก
00:22:30 → 00:22:34 ที่สุดหนักที่สุดในการกับตัวเองอืเออพี่
00:22:34 → 00:22:36 อ้อยคิดแบบนี้ค่ะนี่ไงมันแล้วมันเป็นความ
00:22:36 → 00:22:39 คิดนี้มันทำให้สิ่งที่เราแบกไม่ใช่ภาระ
00:22:39 → 00:22:43 อ่ากลายเป็นใช่ๆบุญกลายเป็นบุญเออไม่ได้่
00:22:43 → 00:22:45 เป็นภาระเพราะฉะนั้นเราก็แก้ได้ด้วยสิ่ง
00:22:45 → 00:22:49 เดียวกันนะพี่อ้อยค่ะคือความคิดความคิด
00:22:49 → 00:22:51 ใช่ความคิดแล้วก็อันเนี้ยเป็นเรื่องเดียว
00:22:51 → 00:22:54 กับที่ผมกำลังจะไปบรรยายอาทิตย์หน้านี้
00:22:54 → 00:22:57 เลยออให้กับไม่ได้เรียนเกี่ยวกับการป่วย
00:22:57 → 00:22:59 ไม่ป่วยะค่ะแต่เกี่ยวกับวิชาชีพวิชาชีพ
00:23:00 → 00:23:02 นึง้ตอนนี้เป็นวิชาชีพที่เบอกทุกข์หนัก
00:23:02 → 00:23:07 มากเลยคือครูคือครูหรอคะใช่อเพราะว่าต้อง
00:23:07 → 00:23:12 รับความคาดหวังของสารพัดน่ะอืของสังคมของ
00:23:12 → 00:23:16 พ่อแม่ของผู้ปกครองของเด็กของกระทรวงของ
00:23:16 → 00:23:19 ผู้บริหารเนี่ยอ้าแล้วเก็จะบอกชีวิตเพราะ
00:23:19 → 00:23:22 งั้นเวลาที่ผมไปบรรยายกับกลุ่มครูนะในหัว
00:23:22 → 00:23:25 ข้อแบบนี้นะก็ให้เขามีชีวิตที่มีความสุข
00:23:25 → 00:23:28 นะอืผมก็แค่เปลี่ยน mind เซตเปลี่ยนวิธี
00:23:28 → 00:23:31 คิดว่าอือสิ่งที่คุณทำเนี่ยแบบที่พี่อ้อย
00:23:31 → 00:23:35 คิดเมื่อกี้เลยค่ะว่าเราไม่ได้แบกว่ามัน
00:23:35 → 00:23:38 เป็นภาระแต่ผมจะใช้ยกตัวอย่างแบบนี้ว่า
00:23:38 → 00:23:40 คุณครูครับผมจะใช้กระบวนการว่าอ่ะให้คุณ
00:23:41 → 00:23:43 ครูลองนึกถึงในชีวิตนี้ของการเป็นครูนะ
00:23:43 → 00:23:47 ค่ะคุณลองนึกถึงเด็กสักคนนึงในสภาวะยาก
00:23:47 → 00:23:50 ลำบากอ่ะที่คุณเคยเจอแล้วคุณครูก็สามารถ
00:23:50 → 00:23:52 ช่วยทำให้ชีวิตเขาดีขึ้นแล้วเมีความสุข
00:23:53 → 00:23:56 แล้วเคก็เจริญเนี่ยนึกออกมั้ยทุกคนจะมี
00:23:56 → 00:23:59 ค่ะแล้วพอเค้าเล่านะพี่อ้อยเขาจะแบบน้ำตา
00:23:59 → 00:24:02 ไหลด้วยความภาคภูมิใจอ่ะอืแล้วผมก็บอกมา
00:24:02 → 00:24:06 ผมบอกว่าเห็นมว่าสิ่งนี้เนี่ยคือสิ่งที่
00:24:06 → 00:24:09 ทำให้ชีวิตเราเนี่ยมีคุณค่าแต่เรากลับมา
00:24:09 → 00:24:11 แบกสิ่งนี้ไว้ในฐานะที่มันเป็นน้ำหนัก
00:24:11 → 00:24:14 เป็นภาระอ่ะอืแล้วผมก็ยกตัวอย่างให้เห็น
00:24:14 → 00:24:16 ชัดมาบอกว่าเหมือนกับคุณครูเป็นนางงาม
00:24:16 → 00:24:17 จักรวาล
00:24:17 → 00:24:22 น่ะแล้วครูประกวดแล้วเลขที่ 1 อ่ะอแล้วเ
00:24:22 → 00:24:25 เอามงกุฎมาให้ค่ะสิ่งเเหมือนเป็นสิ่งนั้น
00:24:25 → 00:24:28 แต่ครูเอามงกุฎเนี้ยแทนที่จะมาสวมแล้วดู
00:24:28 → 00:24:32 สวยงามอ่ะครูดันเอามงกุฎเนี้ยอ่าคว่ำเอา
00:24:32 → 00:24:35 ไอ้ด้านแหลมๆที่เป็นเพชรน่ะมาทิ่มหัวทิ่ม
00:24:35 → 00:24:40 หัวตัวเองอ้าแล้วก็เจ็บออค่ะก็คือโูคือ
00:24:40 → 00:24:43 เห็นภาพสิ่งเนี้ยคนที่ต้องดูแลผู้ป่วย
00:24:44 → 00:24:46 เนี่ยอย่างที่พี่อ้อยบอกเลยว่าถ้าเราคิด
00:24:46 → 00:24:50 ว่าโอ้โหเรานี่แบบอมีบุญที่สุดในหมู่พี่
00:24:50 → 00:24:54 น้องอ่ะอือเออแค่นั้นน่ะสิ่งที่เราทำก็
00:24:54 → 00:24:57 ยังต้องเหนื่อยเหมือนเดิมแหละใช่แต่เรา
00:24:57 → 00:25:01 รู้สึกเป็นมงกุฎนะใช่ๆทำให้เราสง่างาม
00:25:02 → 00:25:05 สภาพแวดล้อมหรือการเจ็บป่วยบางทียไม่ได้
00:25:05 → 00:25:08 เปลี่ยนหรอกออก็เปลี่ยนที่ในหัวเราใช่ค่ะ
00:25:08 → 00:25:11 เพราะฉะนั้นสรุปก็คือมันจะกลับมาที่มุม
00:25:11 → 00:25:13 มองที่วิธีคิดเราอย่างเดียวอือนะครับค่ะ
00:25:13 → 00:25:17 คุณฟังครับเพราะฉะนั้นในอนาคตไม่ว่า
00:25:17 → 00:25:20 เรื่องตลกร้ายมันจะกลายมาเป็นเรื่องของ
00:25:20 → 00:25:23 เราจริงๆอือแล้วเราก็บอกว่าพอถึงวันนั้น
00:25:23 → 00:25:26 เราก็ไม่ตลกแล้วเนี่ยอืจริงๆก็ยังมีวิธี
00:25:26 → 00:25:29 ค่ะเมื่อเราเผชิญกับมันค่ใช่แล้วก็ยอมรับ
00:25:30 → 00:25:32 คือยอมรับมันเผชิญกับมันแล้วก็เปลี่ยน
00:25:32 → 00:25:36 วิธีคิดในการเผชิญกับมันค่ะนะเราก็ยังคง
00:25:36 → 00:25:40 กับมีไม่ถึงกับยังต้องตลกก็ได้นะเออแต่ก็
00:25:40 → 00:25:42 มีความสุขกับชีวิตได้ทุกวันใช่ก็ไม่ทุกข์
00:25:42 → 00:25:46 อ่ะอ่าใช่ครับค่ะเพราะฉะนั้นสัตกรรมความ
00:25:46 → 00:25:49 สุขในวันนี้นะครับผมพี่วีและพี่อ้อยก็
00:25:49 → 00:25:53 ต้องขอลับไปก่อนครับสวัสดีครับสวัสดี
00:25:53 → 00:25:56 ค่ะติดตามรายการทางเว็บไซต์และ
00:25:56 → 00:26:00 แอปพลิเคชันของไย P podcast spotify
00:26:00 → 00:26:02 soundcloud Google podcast Apple
00:26:02 → 00:26:06 podcast และ YouTube Channel Thai PBS
00:26:06 → 00:26:09 podcast tha PBS podcast View the
00:26:09 → 00:26:11 world via The Voice
00:26:11 → 00:26:17 [เพลง]