00:00:06 → 00:00:13 [เพลง]
00:00:14 → 00:00:16 [ปรบมือ]
00:00:16 → 00:00:20 [เพลง]
00:00:20 → 00:00:24 ความจริงแล้วเนี่ยงานนี้เนี่ยก็ได้รับ
00:00:24 → 00:00:28 เอ่อการสนับสนุนหรือได้รับคำบอกเล่าว่า
00:00:28 → 00:00:31 อยากจะได้รับความรู้เพิ่มเติมนะครับอยาก
00:00:31 → 00:00:35 จะเอิมมีประสบการณ์อย่างอื่นๆอยากจะรู้
00:00:35 → 00:00:38 จักคนอื่นรวมทั้งผู้ป่วยเองที่เป็นมะเร็ง
00:00:38 → 00:00:41 ต่อน้ำเหลืองก็อยากจะมาเป็นกำลังใจให้กับ
00:00:41 → 00:00:45 คนที่เขาเป็นอยู่หรือกำลังรักษาอยู่อัน
00:00:45 → 00:00:48 นี้ก็ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงจัดงาน
00:00:48 → 00:00:50 นี้ขึ้นมา
00:00:50 → 00:00:54 ครับรายการเล็กๆเปลี่ยนโลกในวันนี้ยังคง
00:00:54 → 00:00:57 นำเสนอกิจกรรมดีๆที่ให้ความรู้สู่ประชาชน
00:00:57 → 00:01:00 เรื่องมหัศจรรย์ยิ้มสู้มะเร็งเรียนรู้
00:01:00 → 00:01:04 เข้าใจรักษาได้ซึ่งจัดโดยสาขาวิชาโลหิต
00:01:04 → 00:01:07 วิทยาภาควิชาอายุรศาสตร์คณะแพทยศาสตร์
00:01:07 → 00:01:11 ศิริราชพยาบาลมหาวิทยาลัยมหิดลซึ่งในวัน
00:01:11 → 00:01:14 นี้ท่านผู้ชมจะได้รับฟังการเสวนาจากอดีต
00:01:14 → 00:01:17 ผู้ป่วยโรคมะเร็งและแพทย์ผู้เชี่ยวชาญใน
00:01:17 → 00:01:19 การรักษาโรคมะเร็งตอมน้ำเหลืองที่จะมา
00:01:19 → 00:01:22 แบ่งปันประสบการณ์การรักษาโรคมะเร็งและ
00:01:22 → 00:01:25 การตอบคำถามจากผู้เข้าร่วมประชุมในหัวข้อ
00:01:26 → 00:01:30 ไขข้อข้องใจมะเร็งต่อมน้ำเหลืองวันนี้ยัง
00:01:30 → 00:01:34 มีแขกรับเชิญสวยๆมาอีกถึง 4 ท่านอยากจะ
00:01:34 → 00:01:36 ให้แต่ละท่านช่วยแนะนำตัวเองกันหน่อยว่า
00:01:36 → 00:01:38 มาจากไหนป่วยเป็นอะไรอะไอย่างเงี้ยค่ะคน
00:01:39 → 00:01:41 แรกเลยคุณโบว์อ่าสวัสดีค่ะสวัสดีค่ะชื่อ
00:01:41 → 00:01:45 โบว์นะคะธนพรแผสุวรรณค่ะเป็นบสค่ะมะเร็ง
00:01:45 → 00:01:48 เต้านมระยะ 2 ค่ะรักษามาเป็นเวลา 6 ปี
00:01:48 → 00:01:53 แล้วค่ะแล้วคนต่อไปน้องก็อ่ะก็สวัสดีทุกๆ
00:01:53 → 00:01:57 ท่านนะคะชื่อนาริตานสุดนะคะอายุ 33 ปี
00:01:57 → 00:02:00 เอ่อเป็นมะเร็งตน้ำเสลือกนะคะที่ถาย
00:02:00 → 00:02:04 กระดูกขั้น 4 ค่ะตอนนี้ให้เข็มล่าสุดไป
00:02:04 → 00:02:07 ตอน 14 พฤษภาคมค่ะตอนนี้ก็ยังอยู่ในช่วง
00:02:07 → 00:02:10 ห่าไปทำสแกนอะไแล้วไม่มีอะไรแล้วนะคะแต่
00:02:10 → 00:02:12 ก็ยังต้องรออยู่ว่าอีก 5 ปีจะหายขาดหรือ
00:02:12 → 00:02:15 เปล่านะคะค่ะสวัสดีค่ะชื่อภาวิณีมัธยม
00:02:15 → 00:02:17 ปุรุษนะคะคือป่วยเป็นโรคมะริงต่อมน้ำ
00:02:17 → 00:02:20 เหลืองค่ะระยะที่เท่าไหร่เอ่ยระยะที่ 4
00:02:20 → 00:02:24 เลยค่ะอืค่ะตอนนี้หยุดยาตอนนี้หยุดยาตั้ง
00:02:24 → 00:02:27 แต่เดือนกุมภาพันธ์ค่ะผมก็ขึ้นเป็นปกติ
00:02:27 → 00:02:30 ค่ะร่างกายก็แข็งแรงดีค่ะสวัสดีค่ะค่ะ
00:02:30 → 00:02:33 ชื่อกิ๊ฟนะคะศิดาอาหารทองกูลนะคะเอ่อป่วย
00:02:33 → 00:02:36 เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลิศขาว aol ครั้งที่ 4
00:02:36 → 00:02:42 นะคะเอ่อตอนนี้หยุดยามา 15 ปีแล้วอนะคะ
00:02:42 → 00:02:45 ใช้ชีวิตเป็นปกตินะคะค่ะน้องหนูนะคะ
00:02:45 → 00:02:48 รัตนากรวิทยานนท์หรือว่าศัสิธาวิทยานนท์
00:02:48 → 00:02:50 นะคะเป็นผู้ป่วยมะเรงต่อน้ำเหลืองยาที่ 4
00:02:50 → 00:02:53 ชนิด non Hin lymphoma นะคะจริงๆแล้วใน
00:02:53 → 00:02:56 ตอนป่วยเองก็ทำงานปกติคือทำงานหยุดบ้างทำ
00:02:56 → 00:02:59 งานบ้างทุกๆคนเข้าใจนะคะแล้วก็เอ่อหลัง
00:02:59 → 00:03:02 จากหลังจากเอ่อหายแล้วเพราะตอนนี้โรคสงบ
00:03:02 → 00:03:05 มา 5 ปีแล้วนะคะปีนี้เป็นปีที่ 5 พอดี
00:03:06 → 00:03:09 แล้วก็ตอนรักษานี่ก็รักษาเบาๆค่ะประมาณ 20
00:03:09 → 00:03:13 เข็ม 20 คอร์สนะคะ 2 ปี 2 ปีครึ่งค่ะแล้ว
00:03:13 → 00:03:15 ก็เจออะไรมาเยอะนะคะเราก็เลยมีความรู้สึก
00:03:15 → 00:03:19 ว่าแบบเอ่อตอนนี้เนี่ยอยากทำอะไรได้ก็ก็
00:03:19 → 00:03:21 อยากทำให้ทุกๆคนมีความสุขอะไรอย่างเงี้ย
00:03:21 → 00:03:24 ค่ะแล้วก็ณตอนนี้เองก็สุขภาพแข็งแรงดีมี
00:03:24 → 00:03:27 โรคแทรกซ้อนเบี้ยบ้ายลายทางนิดหน่อยซึ่ง
00:03:27 → 00:03:30 เราก็มีความรู้สึกว่าไม่ได้กังวลอะไรนะคะ
00:03:30 → 00:03:32 อย่าให้อย่าเพิ่งให้ล่ายโลกเลยเนาะมันจะ
00:03:32 → 00:03:35 ยาวเดี๋ยวเราเข้าเข้าถึงคนอื่นกันก่อนดี
00:03:35 → 00:03:38 กว่าเข้าถึงกิ๊บก็ได้เนาะเอาเอกิ๊บกิ๊บ
00:03:38 → 00:03:41 นี่เป็นมะเร็งเม็ดโลหิขาวเฉียบพันธุเพราะ
00:03:41 → 00:03:44 ฉะนั้นพูดถึงทั้งหมดเนี่ย 4 คนเนี่ยคนนี้
00:03:44 → 00:03:47 เป็นเยอะที่สุดเยอะที่สุดแรงที่สุดนะครับ
00:03:48 → 00:03:51 แล้วก็เป็นตอนอายุตอนนั้น 14-15 นะครับ
00:03:51 → 00:03:55 นอนโรงพยาบาล 6 เดือนโอใช่ค่ะยาวเลยผ่าน
00:03:55 → 00:03:58 ประสบการณ์เข้านอนโรงพยาบาลนี่เห็นสวยๆ
00:03:58 → 00:04:02 อย่างงี้นี่มีแผแเป็นยาว 1 คืบที่ไหนคะ
00:04:02 → 00:04:04 ที่หน้าท้องที่หน้าท้องเออระหว่างระหว่าง
00:04:04 → 00:04:09 การรักษาก็คือเป็นไส้ติ่งอักเสบไส้ติ่ง
00:04:09 → 00:04:16 แตกอ่ะคะก็คือจะจะผ่าก็ก็เลือดก็ไม่มีจะ
00:04:16 → 00:04:19 ไม่ผ่าก็ก็คงตายแน่ๆอะไรอย่างงี้ไม่ค่ะ
00:04:19 → 00:04:23 เวลาเราป่วยอ่ะค่ะต้องโดนคนถามว่าอยากรู้
00:04:23 → 00:04:25 จริงๆว่าตอนป่วยครั้งแรกรู้ว่าเป็นป่วย
00:04:25 → 00:04:28 เป็นมะเร็งเนี่ยรู้สึกยังไงถามถามความรู้
00:04:28 → 00:04:33 สึกตอนแรกคือใจริเป็นตั้งอาย 14 ซึ่งึ่ง
00:04:33 → 00:04:36 บอกตรงๆว่าอาย 14 เนี่ยยังไม่เข้าใจคำว่า
00:04:36 → 00:04:40 มะเร็งคืออะไรนะคะแต่แต่คือแบบพอพอเป็น
00:04:40 → 00:04:43 ปุ๊บเราเราก็เริ่มเริ่มอยู่กับมันน่ะ
00:04:43 → 00:04:45 เริ่มอยู่กับอาการที่แบบเราต้องเราต้อง
00:04:45 → 00:04:50 ให้ยาเราต้องผมร่วงคือคือบอกตตว่าสภาพแวด
00:04:50 → 00:04:53 ล้อมคือทั้งแม่อ่ะค่ะแม่จะดูแลกิตลอดคือ
00:04:54 → 00:04:58 ให้กำลังใจดีมากคือคนรอบข้างมีผลอืมีผล
00:04:58 → 00:05:03 ที่แบบว่าเอ้ยทำให้เราแบบรู้สึกว่าการให้
00:05:03 → 00:05:06 ยาแต่ละครั้งเนี่ยมันมันเป็นเรื่องแบบ
00:05:06 → 00:05:11 ธรรมดามากอืใช่คุณชมพู่รูปแรกรู้สึกยังไง
00:05:11 → 00:05:14 เอ่ยฟ้าผ่าเลยมั้ยหรยังไงคามเป็นอะไรตอน
00:05:14 → 00:05:16 แรกที่รู้ใช่มั้ยคะก็นิ่งๆค่ะเพราะว่าเรา
00:05:16 → 00:05:20 คิดว่าช็ออยู่หรือว่าไม่ค่ะก็คือปกติเลย
00:05:20 → 00:05:23 ค่ะเราแค่ขอเพียงแค่ว่าเรามีกำลังใจที่จะ
00:05:23 → 00:05:26 สู้และอีกอย่างคือเรามีเป้าหมายก็คือว่า
00:05:26 → 00:05:29 พ่อกับแม่คือแรงบันดาลใจอืเรามีเพื่อนๆ
00:05:29 → 00:05:32 ที่ให้กำลังใจเราคือทุกๆคนให้กำลังใจเรา
00:05:32 → 00:05:34 เราก็เลยคิดว่าเป็นมะเร็งหรอเป็นก็รักษา
00:05:35 → 00:05:40 สิอืค่ะก็คือว่าหายก็คือหายถ้าถ้าไม่หาย
00:05:40 → 00:05:42 ก็คือตายก็แค่นี้คือคือเราคิดแค่นี้ค่ะ
00:05:42 → 00:05:46 ว่าชีวิตเราสู้ให้ถึงที่สุดดีกว่าก่อนที่
00:05:46 → 00:05:49 จะยอมแพ้กับอะไรกะกะแค่เรื่องแค่นี้อะไร
00:05:49 → 00:05:52 พวกเยค่ะบางคนจะคิดว่าป่วยเป็นโรคมะเร็ง
00:05:52 → 00:05:54 คือแบบจะต้องท้อจะต้องชีวิตฉันจะต้องตาย
00:05:54 → 00:05:57 แน่นอนหรืออะไรแน่นอนแต่ความคิดของผูไม่
00:05:57 → 00:06:01 ค่ะอืเราทำให้ดีที่สุดรักษาให้เต็มที่ค่ะ
00:06:01 → 00:06:04 ค่ะชมพู่นี่ถ้ามาคือตอนนี้ดีแล้วตอนช่วง
00:06:04 → 00:06:08 ที่มาโรงพยาบาลศรีราชนั้นมีน้ำในเยื่อ
00:06:08 → 00:06:11 หุ้มปอดเยอะเพราะฉะนั้นต้องเจาะท่อไว้ใน
00:06:11 → 00:06:14 ผนังทรวงอกนะครับแล้วก็ปล่อยน้ำเดนมาปิด
00:06:14 → 00:06:18 ก๊อกเปิดก๊อกนะฮะน้ำท่วมปปสกอกส่วนตัวค่ะ
00:06:18 → 00:06:23 มีปปาส่วนตัวด้วยคุณก้อน้องก้อรูปแล้วรู้
00:06:23 → 00:06:27 สึกยังไงอ่ะคะรูปแรกหรอคะรู้สึกเอ๊ะคือ
00:06:27 → 00:06:29 ถามตัวเองก่อนเลยว่าเอ๊ะเราเป็นมะเร็งได้
00:06:29 → 00:06:33 ยังไงอือเอ่อแต่พอพอรู้สึกว่าอ้าเป็นแล้ว
00:06:33 → 00:06:36 ก็รับได้คครยังไงคือก็ต้องรักษานะคะคือจะ
00:06:36 → 00:06:39 คล้ายๆกันเากจะคล้ายๆกับน้องชมพู่นิดนึง
00:06:39 → 00:06:42 เป็นก็ต้องรักษารักษาคือคิดว่ายังไงก็
00:06:42 → 00:06:45 ต้องหายถ้าไม่หายก็คือตายแต่ก็คือก็สู้
00:06:45 → 00:06:48 อ่ะค่ะคือให้แต่ละเข็มก็คือรู้สึกว่าแบบ
00:06:48 → 00:06:52 เรายิ่งคือเอ๊ะเราผ่านมาเข็ม 1 แล้วเข็ม 2
00:06:52 → 00:06:54 ผ่านไปเรายังอยู่ได้เรารู้สึกว่ายังไงเรา
00:06:54 → 00:06:58 ก็สู้สู้เพื่อตัวเราเองด้วยแล้วก็คนรอบ
00:06:58 → 00:07:01 ข้างด้วยนะคะคือหนูมองว่าจากเหมือนกับตอน
00:07:01 → 00:07:03 แรกที่เรารู้สึกว่าหมอตั้งไว้สมมุติว่า
00:07:03 → 00:07:06 ให้ยาเดี๋ยวคุณต้องให้ยาเคมีบำบัด 5 เข็ม
00:07:06 → 00:07:09 เอ้ย 6 เข็ม 8 เข็มอะไรอย่างเงี้ยค่ะตอน
00:07:09 → 00:07:11 ที่เราอยู่จุดจุดเริ่มต้นมองไปปลายทางอ่ะ
00:07:11 → 00:07:14 ดูไกลดูนานแต่จริงๆแล้วพอได้ให้เดือนต่อ
00:07:14 → 00:07:17 เดือนเดือนชนเดือน 3 วคให้ทีอย่างเงี้ย
00:07:17 → 00:07:20 เวลาผ่านไปเร็วมากแป๊บๆเข็มแป๊บๆเข็ม 2
00:07:20 → 00:07:22 แป๊บๆเข็ม 3 แป๊บๆอ้าวจบหมดแล้วหรออะไร
00:07:22 → 00:07:24 อย่างเงี้ยคือมีความรู้สึกว่าแบบอย่า
00:07:24 → 00:07:28 เพิ่งมองมองข้างหน้าอนาคตข้างหน้าให้มองณ
00:07:28 → 00:07:30 ปัจจุบันแล้วก็แบบแบบเนี่ยอยู่อยู่กับมัน
00:07:30 → 00:07:33 ไปแล้วก็แล้วก็มันก็จะก้าวข้ามผ่านไปแล้ว
00:07:33 → 00:07:36 พอเรามองย้อนกลับไปมีครู้สึกว่ามันก็ไม่
00:07:36 → 00:07:38 ได้หนักหนาอะไรเลยหรือเปล่าอะไรอย่าเงี้ย
00:07:39 → 00:07:41 ค่ะแล้วอย่างของคุณโบว์เป็นยังไงบ้างเอ่ย
00:07:41 → 00:07:44 เป็นีสอ่าเเหลงเต้านมของโบว์ตอนแรกที่
00:07:44 → 00:07:48 ตรวจพบโบว์ก็คิดเหมือนกับของคุณก้อค่ะว่า
00:07:48 → 00:07:50 เออเกิดขึ้นกับเราได้ยังไงทำไมเราถึงเป็น
00:07:50 → 00:07:53 ตอนอายุเท่านี้แต่ก็คิดว่าคุณเป็นอายุ
00:07:53 → 00:07:56 เท่าไหร่เอ่ย 27 ค่ะ 26 27 ก็ไม่ได้คิด
00:07:56 → 00:07:59 ว่าต้องตีโพยตีพายว่าเออทำไมต้องมาเป็น
00:07:59 → 00:08:01 เราทำไมไม่เป็นคนอื่นหรืออะไรงงี้แต่บบ
00:08:01 → 00:08:06 คิดแค่ว่าเ่อคุณยายโบเสียด้วย C เสค่ะโบ
00:08:06 → 00:08:09 ก็เลยคิดแค่ว่าคุณแม่จะเป็นยังไงน้องสาว
00:08:09 → 00:08:11 อีก 2 คนจะเป็นยังไงก็คิดแค่ว่าเออลูกผู้
00:08:11 → 00:08:13 หญิงด้วยกันเองจะเป็นยังไงก็คือจับคุณแม่
00:08:13 → 00:08:17 ตรวจพอตรวจเสร็จปึ๊บก็รู้สึกโล่งใจที่เออ
00:08:17 → 00:08:20 อย่างน้อยมันก็สิมาที่ Generation เราก็
00:08:20 → 00:08:23 คือสิรุ่นคุณแม่ไปถ้าเกิดคุณแม่เป็นเรา
00:08:23 → 00:08:25 น่าจะห่วงมากกว่าตัวเราเองเป็นก็เลยรู้
00:08:25 → 00:08:30 สึกอาจจะเป็นข้อดีข้อแรกที่คนพบว่าไม่
00:08:30 → 00:08:32 เป็นรุ่นคุณแม่มาเป็นรุ่นเราแทนแล้วคราว
00:08:32 → 00:08:36 นี้เราก็คิดต่อไปว่าอ่าจะรักษายังไงต่อไป
00:08:36 → 00:08:38 ก็คือคิดถึงเรื่องรักษาเดินหน้าต่อทันที
00:08:38 → 00:08:40 อ่ะค่ะคือคุณพ่อโบกก็เป็นมะเร็งอยู่แล้ว
00:08:40 → 00:08:44 เป็นมะเร็งอ่า multiple moma เป็นมะเร็ง
00:08:44 → 00:08:47 ในไข่กระดูกค่ะซึ่งตอนแรกคือรักษาอ่าเค้า
00:08:47 → 00:08:51 เรียกอะไรผิดผิดทางมา 2 ปีคือกระดูกพรุน
00:08:51 → 00:08:53 ทั้งตัวเหมือนโดนมะเร็งกินนะคะแล้วก็ไป
00:08:53 → 00:08:56 รักษาทางกับหมอกระดูกแล้ว 2 ปีหลังจาก
00:08:56 → 00:08:58 นั้นเพิ่งจะมาพบว่าจริงๆแล้วมันเป็นด้วย
00:08:59 → 00:09:01 ไขกระดูกเป็นมะเร็งในไขกระดูกที่มันทำให้
00:09:01 → 00:09:04 กระดูกผิดปกติค่ะก็เลยเบนเข็มมาเจอกับคุณ
00:09:04 → 00:09:07 หมอนพดลโดยที่อาจารย์อาจารย์โลกไข่กระดูก
00:09:07 → 00:09:10 ออาจารย์กระดูกก็แนะนำมาที่คุณหมอนพดลค่ะ
00:09:10 → 00:09:13 ก็มาร้องไห้ขอร้องให้รักษาคุณพ่อหนูด้วย
00:09:13 → 00:09:17 พอรักษาคุณพ่อเสร็จอ่าใช้เวลาไปประมาณ 1
00:09:17 → 00:09:21 1 ปี 1 ปีได้ค่ะคุณพ่อออกจากโรงพยาบาล
00:09:21 → 00:09:23 หลังจากแอดมิอยู่ในโรงพยาบาล 4 เดือนคุณ
00:09:23 → 00:09:25 พ่อออกจากโรงพยาบาลปุ๊บอีก 1 เดือนถัดมา
00:09:25 → 00:09:30 โบก็มาตรวจเองว่าโบเป็นว่าโบเป็นปุ๊บคอี
00:09:30 → 00:09:32 หนักที่สุดก็คือคุณแม่และคุณแม่ก็จะคิด
00:09:32 → 00:09:34 ว่าสามีก็เพิ่งจะ
00:09:34 → 00:09:37 หายไม่ไม่ใช่หายด้วยค่ะคือยังแบบเจาะคอ
00:09:37 → 00:09:40 อะไรอย่างงี้อยู่เลยค่ะลูกสาวคนโตก็มา
00:09:40 → 00:09:42 เป็นอีกแล้วแบบเป็นหัวเลียวหัวแรงให้ที่
00:09:42 → 00:09:45 บ้านแต่ทำยังไงได้คือคุณพ่อเป็นแบบนี้
00:09:45 → 00:09:48 แล้วก็คุณแม่กำลังเสียกำลังใจคนที่แบบ
00:09:48 → 00:09:50 ต้องเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของที่บ้านก็
00:09:50 → 00:09:53 คือตัวเราเองตัวเราเองถ้าเกิดเราหึดสู้
00:09:53 → 00:09:56 เราคิดว่ามันเป็นโรคๆนึงที่เกิดขึ้นกับ
00:09:56 → 00:09:59 ใครก็ได้ค่ำผ่านได้อายุแค่นี้เองหรือไม่
00:09:59 → 00:10:02 ไม่ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่คือถ้าเกิดว่าตัว
00:10:02 → 00:10:04 เราเองมีกำลังใจให้กับตัวเองมันก็จะ
00:10:04 → 00:10:06 สามารถค่ำผ่านไปได้ค่ะคืออย่างหนูเห็นนะ
00:10:06 → 00:10:08 คะอาจารย์ทั้ง 4 ท่านอย่างเงี้ยมีความรู้
00:10:08 → 00:10:11 สึกว่าในขั้นขั้นแรกเลยที่พอรู้ว่าเป็น
00:10:11 → 00:10:13 มะเร็งอย่างเงี้ยค่ะอย่างแรกที่ต้องทำคือ
00:10:13 → 00:10:16 กำลังใจต้องเริ่มจากตัวเราเองก่อนคืออย่า
00:10:16 → 00:10:18 เพิ่งอย่าอย่าเพิ่งไปหวังว่าจะให้คนอื่น
00:10:18 → 00:10:20 มาให้กำลังใจอย่างเงี้ยค่ะไม่ไม่อะไรไม่
00:10:20 → 00:10:22 ดีกำลังใจอะไรไม่ดีเท่ากำลังใจจากตัวเอง
00:10:22 → 00:10:26 นะคะอย่างที่ 4 ท่านที่ที่ที่ได้พูดแชร์
00:10:26 → 00:10:28 ประสบการณ์ไปต้องถามตัวเองก่อนมั้ยคะว่า
00:10:28 → 00:10:31 ทางครั้งแรกที่รู้สึกเป็นงรู้สึกยังใช่
00:10:31 → 00:10:34 ตอนนั้นอายุเท่าไหร่คืออายุ 29 ค่ะ 29
00:10:34 → 00:10:38 ตอนเป็นเนี่ยก็คือว่าเอ่อก็เจอก็ปุ๊บเจอ
00:10:38 → 00:10:40 ปุ๊บก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่วันที่ฟัง
00:10:41 → 00:10:43 ผลว่าเอ้ยรู้แล้วแหละว่าเราเป็นมะเร็ง
00:10:43 → 00:10:46 แหละอาการเป็นไงบ้างอาการของหนูคือไอไม่
00:10:46 → 00:10:51 หยุดไอแบบบุฟเฟ่ต์ไอไม่จำกัดอือนอนเมื่อ
00:10:51 → 00:10:53 ไหร่ไอไม่หยุดไอจะเป็นลมไปเลยค่ะอาจารย์
00:10:53 → 00:10:55 คือด้วยความที่ว่าก้อนของหนูที่ขั่ปอด
00:10:55 → 00:10:58 ใหญ่มากประมาณ 9 ซม 9 ซม 9 ซมในระยะเวลา
00:10:59 → 00:11:02 ที่เจอเซเรย์แล้วเจออ่ะเดือนเดียวของของ
00:11:02 → 00:11:05 ชมพู่กี่เซมมีก้อนที่หน้าอก 10 ใหญ่กว่า
00:11:05 → 00:11:09 โอต 10 * 15 ซมค่ะ 10 * 15 ซมตนเกทับ
00:11:09 → 00:11:11 แล้วอาจารย์
00:11:11 → 00:11:15 อแล้วหาคนใหญ่กว่าดันหัวใจลงมาอยู่ใต้ลาว
00:11:15 → 00:11:20 นมเลยค่ะอ๋อของของหนู 9 เซมของนี่ต้อง
00:11:20 → 00:11:24 ต้องต้องนั่งหลับด้วยใช่มั้ไม่สามารถน
00:11:24 → 00:11:26 ต้องนอนแล้วหายใจไม่ออกนอนแล้วอายอายจะ
00:11:26 → 00:11:30 เป็นลมนัลำบากที่สุดตอนทำซ CT สแกนเพราะ
00:11:30 → 00:11:32 ต้องนอนยังไงก็ต้องนอนแล้วต้องนอนนิ่งๆ
00:11:32 → 00:11:34 ห้ามไอด้วยอื้อหือมันเป็นอะไรที่แบบแล้ว
00:11:34 → 00:11:37 จะทำยังไงไม่ให้ไอคือเราก็ไม่ได้อยากจะไอ
00:11:37 → 00:11:39 อ่ะค่ะแต่ด้วยก้อนมาไปกวนหลอดลมหลอดอาหาร
00:11:39 → 00:11:41 อะไรอย่างเงี้ยทานอาหารไปก็แบบเจ็บมีความ
00:11:41 → 00:11:44 รู้สึกอะไรติดคอตลอดเวลาต้องค่อยๆกลืน
00:11:44 → 00:11:47 อะไรอย่างเงี้ยแล้วก็ในตอนแรกเราก็ไม่รู้
00:11:47 → 00:11:50 สึกทำใจไว้ว่าเฮ้ยอายุแค่ 29 เองเจอเร็ว
00:11:50 → 00:11:54 ด้วยระยะที่ 2 ไม่เกิน 3 หรอกเบาๆคิดในใจ
00:11:54 → 00:11:55 พอไปฟัง
00:11:55 → 00:11:58 ผลน้ำตาร่วงกันทั้งทั้งครอบครัวเลยอ่ะค่ะ
00:11:58 → 00:12:02 คือแบบระยะ 4 นะพอเราได้ยินปุ๊บคำว่าระยะ
00:12:02 → 00:12:05 4 นี่คือแบบมันคือระยะสุดท้ายเหมือนที่
00:12:05 → 00:12:07 อาจารย์อัลบได้พูดไตอนต้นแล้วมันไม่ได้จบ
00:12:08 → 00:12:10 แค่คำระยะสุดท้ายมันจบแข่งคว่ากูตายแน่
00:12:10 → 00:12:14 เลยคิดอย่างเงี้ยตายแน่ๆคือแบบไม่คิดเลย
00:12:14 → 00:12:16 ว่าแบบตอนนั้นจำได้ว่าตอนที่มาฟังผลกับ
00:12:16 → 00:12:20 อาจารย์นกประมาณเดือนเมษายนประมาณเค่ะเรา
00:12:20 → 00:12:23 เกิดเดือนกันยายนเราคิดเลยว่าปีนี้ไม่ได้
00:12:23 → 00:12:26 อยู่ถึงวันเกิดแน่ๆคิดแค่เนี้ยคือแบบตาย
00:12:26 → 00:12:28 แน่ๆเพราะมีความรู้สึกว่าแบบระยะ 4 อ่ะ
00:12:28 → 00:12:31 แล้วแบบก้อนก็ใหญ่แล้วก็แบบทำอะไรก็ไม่
00:12:31 → 00:12:33 ได้เหมือนคนปกติอะไรอย่างเงี้ยค่ะเราก็
00:12:33 → 00:12:36 ท้อแท้เนาะออกมานั่งร้องห่มร้องไห้กับแม่
00:12:36 → 00:12:38 ส่วนพี่ชายที่มาด้วยเนี่ยเดินหายออกจาก
00:12:38 → 00:12:41 โรงพยาบาลไปเลยไปร้องไห้ข้างนอกเครียดมาก
00:12:41 → 00:12:45 คือแบบตาแดงโดยที่แบบเอ๊ยังไงดีเราก็เลย
00:12:45 → 00:12:46 แบบโทรคุยกับแฟนอะไรอย่าเงี้ยว่าแบบจะยัง
00:12:46 → 00:12:49 ไงดีแฟนพูดางคำนึงว่าแบบเอาเถอะอย่างมาก
00:12:50 → 00:12:51 แค่
00:12:51 → 00:12:56 ตายโอเคก็ได้คือคิดในใจเอ้าก็ได้นะโทรมา
00:12:56 → 00:12:58 แบบเอ้ยปอบหน่อยสิไม่เป็นไรนะเธอไม่มีค่ะ
00:12:58 → 00:13:00 เอาเถอะเธออย่างมากแค่ตายกลัวอะไรอะไร
00:13:00 → 00:13:03 เงี้ยก็ได้แล้วก็มานั่งร้องไห้กับคุณแม่
00:13:03 → 00:13:06 ต่อจนอีกครั้งหนึงก็คืออาจารย์นพดลค่ะ
00:13:06 → 00:13:10 เดินออกมาตามเธอๆยังไม่ต้องร้องไห้กลับมา
00:13:10 → 00:13:12 ก่อนกลับมานั่งหากลับมาคุยกับฉันก่อนอะไร
00:13:12 → 00:13:15 อย่างเงี้ยแล้วอาจารย์โนกก็พูดมาว่าถ้า
00:13:15 → 00:13:19 รักษาไม่หายฉันไม่เสียเวลาคุยด้วยหรอกไอ้
00:13:19 → 00:13:24 เราก็โ้อ้ตรงดีเนาะคิดในใจโตรงดีเนาะก็ก็
00:13:24 → 00:13:26 รู้สึกว่าเออก็จริงคือแบบเรามีความรู้สึก
00:13:26 → 00:13:28 ว่าแบบเออจริงเนอถ้ารักษาไม่ได้อาจารย์คง
00:13:28 → 00:13:30 ไม่เสียเวลาอยู่กับเราหรอกอะไรอย่างเงี้ย
00:13:30 → 00:13:31 ค่ะก็เลยมีคามรู้สึกหลังจากนั้นก็เลยไม่
00:13:31 → 00:13:34 เคยรู้สึกทอแท้อะไรอีกเลยก็หันกลับมาเดิน
00:13:34 → 00:13:37 หน้ากลับมารักษากเพราะอาจารย์นพดลการเป็น
00:13:37 → 00:13:41 มะเร็งเนี่ยมันมันทำให้เราพบสิ่งดีๆที่
00:13:41 → 00:13:44 เราไม่เคยสังเกตหรือเราไม่เคยรู้มาก่อน
00:13:44 → 00:13:47 เลยหรือเปล่าเพเในมุมมองดีๆมันมีอะไรที่
00:13:47 → 00:13:49 ตัวตัวเองได้เจอมั้ยอะไรอย่างเงี้ยค่ะสิ
00:13:49 → 00:13:52 ดีๆพอพอจะบอกได้มยอ่าน้องโบก่อนเลยก็ได้
00:13:52 → 00:13:56 ค่ะคือโบก็รู้สึกว่าเอิ่มทำงานมาตั้งแต่
00:13:56 → 00:14:00 อายุ 21 เนาะจนมาถึงอายุ 20 17 ไม่เคย
00:14:00 → 00:14:04 หยุดทำงานเลยค่ะแล้วก็ไม่เคยได้หยุดว่า
00:14:04 → 00:14:07 แบบใช้ชีวิตในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำพอมา
00:14:07 → 00:14:09 เป็นปุ๊บเราก็รู้สึกว่าเออชีวิตเรามันมี
00:14:09 → 00:14:13 มุมมองด้านอื่นด้วยได้ได้เจอธรรมะได้ค้น
00:14:13 → 00:14:17 พบกับความสงบความสงบที่แบบคนอื่นพยายาม
00:14:17 → 00:14:19 หยิบยืดมาให้เราได้เจอกัลยาณมิตรใครเป็น
00:14:19 → 00:14:22 ห่วงเราจริงๆกับหรือว่าคนใน
00:14:22 → 00:14:26 ครอบครัวที่แบบรักเราขนาดไหนอะไรอย่าง
00:14:26 → 00:14:29 เงี้ยค่ะก็คือได้ค้นพบความรักที่เกิดขึ้น
00:14:29 → 00:14:31 รอบๆตัวไม่ใช่จากครอบครัวอย่างเดียว
00:14:32 → 00:14:34 เพื่อนที่คุณโบวบอกว่าคนที่ไม่เคยคุยกัน
00:14:34 → 00:14:37 ใช่มยคะที่ตอนพี่สัมภาษณ์คุณโบใช่คือโบว
00:14:37 → 00:14:39 ได้เพื่อนใหม่เยอะเลยค่ะที่โรงพยาบาล
00:14:39 → 00:14:42 ศิริราชนี่เองมาฉายแสงทุกวันมาทำให้คอร์ส
00:14:42 → 00:14:45 เคมีบำบัดโดยที่ตัวโบวเองตอนนั้นค่อนข้าง
00:14:45 → 00:14:48 อายุยังน้อยแล้วก็เกิดผลข้างเคียงน้อยมาก
00:14:48 → 00:14:51 เราก็จะเป็นหนึ่งในกำลังใจที่แบบให้กับคน
00:14:51 → 00:14:53 รอบรอบข้างกับคนไข้ผู้ป่วยด้วยกันเองที่
00:14:54 → 00:14:57 มาค่ะคนคนอื่นเห็นเราแล้วก็กำลังใจอะไร
00:14:57 → 00:14:58 อย่างงี้ใช่มั้ยคะ่ได้เพื่อนไม่เคยคุยกับ
00:14:58 → 00:15:01 คนนี้ไม่เคยคิดอยากจะแบบคุยกับใครไม่เคย
00:15:01 → 00:15:04 คิดอยากที่จะหยุดเพื่อที่จะทักทายใครหรือ
00:15:04 → 00:15:06 อะไรอย่างเงี้ยค่ะก็แบบเออได้ให้เวลากับ
00:15:06 → 00:15:08 เค้าเได้ให้เวลากับเราได้แลกเปลี่ยนความ
00:15:08 → 00:15:12 คิดเห็นได้ให้กำลังใจกันอืค่ะมันก็ดีมัน
00:15:12 → 00:15:15 ก็คือเป็นสิ่งที่ไม่เคยได้ทำแล้วได้ทำค่ะ
00:15:15 → 00:15:19 ค่ะเรื่องดีๆที่เราได้กลับคืนมานะคะก็
00:15:19 → 00:15:21 อันดับแรกเลยคือเราได้ครอบครัวกลับคืนมา
00:15:21 → 00:15:24 นะคะเพราะว่าก่อนหน้านี้เป็นคนที่ทำงาน
00:15:24 → 00:15:27 หนักมากและจะไม่มีเวลาให้กับครอบครัวมาก
00:15:27 → 00:15:29 แต่พอเราป่วยปุ๊บ
00:15:29 → 00:15:32 เราได้ครอบครัวที่เรียกว่าครอบครัวจริงๆ
00:15:32 → 00:15:35 ก็คือพ่อแม่ทุกคนห่วงเรามากแล้วเรามี
00:15:35 → 00:15:38 ชีวิตมีเวลาให้กับเขาได้อย่างเต็มที่อ่ะ
00:15:38 → 00:15:42 ค่ะและอีกอย่างนึงก็ได้เข้าถึงธรรมะมาก
00:15:42 → 00:15:45 ขึ้นคือจะคล้ายๆกันน่ะค่ะคนที่ป่วยก็คือ
00:15:45 → 00:15:47 จะคล้ายๆกันหมดว่าเราได้ครอบครัวเราได้
00:15:47 → 00:15:49 สิ่งดีๆเราได้เพื่อนเราได้ทุกสิ่งทุก
00:15:49 → 00:15:51 อย่างกลับคืนมาในสิ่งที่เราไม่เคยได้
00:15:51 → 00:15:54 สัมผัสณจุดนั้นเลยอ่ะค่ะแล้วเราทำให้เรา
00:15:54 → 00:15:57 เข้มแข็งขึ้นพร้อมที่จะต่อสู้ในทุกสิ่ง
00:15:57 → 00:15:59 ทุกอย่างขึ้นเพราะว่าเราผ่านอะไรที่มัน
00:15:59 → 00:16:02 หนักมากๆมาแล้วซึ่งเรามองไปข้างหน้าเนี่ย
00:16:02 → 00:16:04 หนทางนี่มันมันไม่มีอะไรที่จะเราจะต้อง
00:16:04 → 00:16:07 กลัวอะไรอีกแล้วอ่ะค่ะก็คือว่าที่ที่มัน
00:16:07 → 00:16:12 ได้กลับมาที่ชัดเจนเลยคือว่าเราเรายืน
00:16:12 → 00:16:17 อยู่ตรงนี้ด้วยด้วยเค้าเรียกว่ายังไงดี
00:16:17 → 00:16:20 อ่ะคะปัญหาทุกอย่างอ่ะที่มันเกิดขึ้นรอบ
00:16:20 → 00:16:24 ข้างตัวเราทั้งหมดอ่ะมันมันคือเรื่องเล็ก
00:16:24 → 00:16:28 น้อยมากสำหรับสำหรับตัวคินะใช่ที่ผ่านๆมา
00:16:28 → 00:16:33 คือคือว่าที่ผ่านมาเนี่ยมันคับเกี่ยวกับ
00:16:33 → 00:16:38 ความตายหลายรอบอืใช่ๆใช่ถึงขั้นแบบว่ายุง
00:16:38 → 00:16:42 กัดกิ๊บก็เป็นฝีแล้วประมาณนั้นคือคือเป็น
00:16:42 → 00:16:44 เป็นเป็นหนักมากอ่ะค่ะ
00:16:44 → 00:16:49 คือก็มีเพื่อนที่โรงพยาบาลอ่ะมีเพื่อน
00:16:49 → 00:16:53 ใหม่ๆแล้วก็ได้แลกเปลี่ยนประสบการ์กัน
00:16:53 → 00:16:57 บ้างแล้วก็เอ่อให้กำลังใจกันอย่างงี้ค่ะ
00:16:57 → 00:17:01 ก็ก็จะเป็นมุมนี้มากกว่าหนูมองว่าทุกคนมี
00:17:01 → 00:17:03 โอกาสก้าวข้ามผ่านมันได้ทุกคนน่ะค่ะเพียง
00:17:03 → 00:17:07 แต่ว่าเราจะหาเค้าเรียกว่าเอ่อทางออกกัน
00:17:07 → 00:17:09 เจอช้าหรือเร็วกันเท่านั้นเองเนาะเพราะ
00:17:09 → 00:17:13 อย่างของคุณกิ๊บเนี่ยทางก็คงแบบซ้ายขวา
00:17:13 → 00:17:17 ซ้ายขวาหน้าหลังอยู่พอสมควรใช่ก็คงเขา
00:17:17 → 00:17:19 วงกดเล็กน้อยก็แล้วแต่ว่าเกมเขาวงกดของ
00:17:19 → 00:17:23 ใครจะง่ายหรือยากอะไรอย่างเงี้ยนะคะน้อง
00:17:23 → 00:17:27 ก้อล่ะคะก็น้องก็ก็สิ่งแรกที่ได้มาจากการ
00:17:27 → 00:17:30 เป็นมะเร็งหรอคะก็รู้สึกว่ามีความเข้ม
00:17:30 → 00:17:34 แข็งมากขึ้นเจออะไรรู้สึกว่าเราไม่ท้อ
00:17:34 → 00:17:36 เหมือนแต่ก่อนนะคะเพราะรู้สึกว่าเราผ่าน
00:17:36 → 00:17:38 จุดตรงนี้มาแล้วเรามาเจอสิ่งตรงเนี้ยสิ่ง
00:17:39 → 00:17:40 ข้างหน้าเรารู้สึกเหมือนแบบมันเป็นเรื่อง
00:17:40 → 00:17:44 เล็กไปเลยนะคะก็คือความเข้มแข็ง 1 ล่ะ 2
00:17:44 → 00:17:48 ก็คือจะเป็นเอ่อเพื่อนนะคะเรารู้ว่าแบบ
00:17:48 → 00:17:52 โอเคเรามีเพื่อนมากขึ้นคนไหนที่จริงใจกับ
00:17:52 → 00:17:54 เราคนไหนพูดคุยกับเราแล้วก็ได้ทำสิ่งที่
00:17:54 → 00:17:57 เราไม่เคยทำมาก่อนอย่างอยู่บ้านอย่าง
00:17:57 → 00:18:00 เงี้ยค่ะก็คือจะหานู่นหานี่ทำสวดมนต์อะไร
00:18:00 → 00:18:02 สวดมนต์มากขึ้นแต่ก่อนก็สวดนะคะแต่ว่าพอ
00:18:03 → 00:18:05 รู้สึกเป็นขึ้นมาเราก็จะสวดมากขึ้นเ่อมี
00:18:05 → 00:18:09 เวลาให้กับตัวเองมากขึ้นนะคะก็จะเป็นตรง
00:18:09 → 00:18:12 จุดนี้มากกว่าคือหันหันกลับไปมองดูแลตัว
00:18:12 → 00:18:14 เองมากขึ้นอะไรอย่างงี้ใช่มั้ยคะใช่ใช่ๆ
00:18:14 → 00:18:16 ตอนนี้กลับไปทำงานละตอนนี้กลับไปทำงาน
00:18:16 → 00:18:20 แล้วก็เอ่อสิ่งที่ได้มาตรงนี้กลับไปทำงาน
00:18:20 → 00:18:22 แต่ก่อนจะเป็นคนที่ว่าด้วยความที่ว่าเรา
00:18:22 → 00:18:25 ทำงานอยู่ในห้องอาหารคือจะทำตลอดใครให้
00:18:25 → 00:18:28 อะไรมาคือจะรับมาตลอดคือไม่เคยปฏิเสธเลย
00:18:28 → 00:18:31 แล้วจะเป็นคนที่แบบว่าเอ่อไฮเปอร์นิดๆคือ
00:18:32 → 00:18:34 เหมือนแบบว่าทำทุกอย่างเลยวิ่ง 8 คู 100
00:18:34 → 00:18:37 วิ่ง 8 คู 100 ฉันก็ยอมฉันคือทำตลอดคือ
00:18:37 → 00:18:39 แบบไม่เคยเหนื่อยอ่ะค่ะแต่พอตอนนี้คือรู้
00:18:39 → 00:18:41 สึกว่าแบบไม่ได้เราจะต้องรู้สึกว่าเราจะ
00:18:41 → 00:18:44 ต้องดูแลตัวเองมากขึ้นคือแบบไม่ได้ปฏิเสธ
00:18:44 → 00:18:47 คนนะคะแต่คือก็ยังทำแต่คือต้องรู้สึกผ่อน
00:18:47 → 00:18:49 ตัวเองลงมามากขึ้นเพื่อเพื่อตัวเราเอง
00:18:49 → 00:18:54 แล้วก็ครอบครัวคนรอบข้างด้วยนะค่ะเอ่อตอน
00:18:54 → 00:18:58 เริ่มพบอาการของโลกหรอคะคือจริงๆเอ่อจะ
00:18:58 → 00:19:00 เป็นเกล็ดเลือดขึ้นเหมือนแบบเป็นเหมือน
00:19:00 → 00:19:02 ไข้เลือดออกเป็นตุ่มแดงๆตามตัวอะไรอย่าง
00:19:02 → 00:19:05 เงี้ยค่ะพอเป็นตุ่มแดงๆปุ๊บเราก็นึกว่า
00:19:05 → 00:19:08 แบบว่าเป็นไข้เลือดออกก็ไปหาหมอผิวหนัง
00:19:08 → 00:19:11 ค่ะปรากฏตรรวจไปตรวจมาก็ไม่ใช่ไข้เลือด
00:19:11 → 00:19:15 ออกก็เจอว่าเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองค่ะ
00:19:15 → 00:19:17 ซีดด้วยเหนื่อยง่ายค่ะอันนี้คือประเด็น
00:19:17 → 00:19:20 หลักเลยค่ะตกใจไหตกใจค่ะถามตัวเองว่าเอ้ย
00:19:20 → 00:19:22 ทำไมเราเป็นมะเร็งเป็นมะเร็งได้ยังไงอะไร
00:19:22 → 00:19:26 อย่างเงี้ยค่ะแต่ก็สู้ค่ะเราก็มีความรู้
00:19:26 → 00:19:31 สึกว่าถ้าจะอยู่ก็อยู่ถ้าจะตายก็ตายแล้ว
00:19:31 → 00:19:34 เพราะทุกอย่างที่เราได้มาเนี่ย 1 เราได้
00:19:35 → 00:19:38 อาจารย์อาจารย์นพดลนี่แบบที่ว่าดูแลดีมาก
00:19:38 → 00:19:42 ให้กำลังใจคนไข้เราได้โรงพยาบาลดีอะไร
00:19:42 → 00:19:45 อย่างเงี้ยแล้วก็บอกกับลูกว่าลูกก็พูด
00:19:45 → 00:19:47 เสมอว่าถ้า
00:19:47 → 00:19:52 เรายังเป็นประโยชน์กับประเทศชาติขอให้เรา
00:19:52 → 00:19:55 หายคือจริงๆอยากให้กำลังใจทุกคนนะคะคือ
00:19:56 → 00:19:58 รู้ไม่ว่าโรคอะไรก็แล้วแต่แต่ทุกคนด้วย
00:19:58 → 00:20:00 ความที่คิดว่าพอเป็นมะเร็งปุ๊บมันถือว่า
00:20:00 → 00:20:03 เป็นอะไรที่แบบว่าหนักหนาสำหรับทุกๆคนคือ
00:20:03 → 00:20:06 กำลังใจสำคัญสุดการสร้างกำลังใจให้ตัวเอง
00:20:07 → 00:20:09 คือไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่คือเราต้องมีกำลัง
00:20:09 → 00:20:13 ใจคนรอบข้างเราคนในครอบครัวคนที่เรารัก
00:20:13 → 00:20:16 ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราอยากทำในอนาคตเอ่อ
00:20:16 → 00:20:18 ไม่ได้ให้เป็นการเหมือนแบบว่าเราไปเพ้อ
00:20:18 → 00:20:21 ฝันถึงอนาคตข้างหน้าว่าแบบว่าเอ่อหวังลงๆ
00:20:21 → 00:20:24 แล้งๆว่าเราอยากจะทำอะไรในอนาคตแต่ในในใน
00:20:24 → 00:20:26 พอยตรงนี้สำหรับตัวเองช่วยได้นะคะคือ
00:20:26 → 00:20:29 เหมือนบอกว่าฉันยังอยากทำอะไรในอนาคตข้าง
00:20:29 → 00:20:30 หน้าฉันอยากทำนู่นทำนี่ทำให้พ่อแม่อะไร
00:20:30 → 00:20:34 อย่างเงี้ยนะคะแล้วก็อยากอยากมีกิจการของ
00:20:34 → 00:20:35 ตัวเองคือมันเป็นเหมือนแบบมันเป็น
00:20:35 → 00:20:38 motivation ในตัวเราเองว่าแบบเออเรายัง
00:20:38 → 00:20:40 อยากอยู่อยู่ต่อเพื่อที่จะทำสิ่งนี้แล้ว
00:20:40 → 00:20:43 ก็สิ่งสำคัญสุดคือคนในครอบครัวเราสำคัญ
00:20:43 → 00:20:46 มากๆคุณพ่อคุณแม่คือรู้ได้เลยว่าแบบโอ้โห
00:20:47 → 00:20:50 เวลาเราไม่สบายนี่คือเค้าเลยที่แบบว่า
00:20:50 → 00:20:53 เป็นทุกอย่างของเราทุกอย่างจริงๆคือแบบ
00:20:53 → 00:20:56 ว่าแม้เขาจะเหนื่อยจะแก่ยังไงแต่คือเขาทำ
00:20:56 → 00:20:59 ให้อะไรเงี้ยเก็รู้สึกว่าแบบตรงนี้สำคัญ
00:20:59 → 00:21:02 มากๆครอบครัวเราด้วยกำลังใจในตัวเองจิตใจ
00:21:02 → 00:21:07 ทุกอย่างนะคะ
00:21:07 → 00:21:10 [เพลง]